๑๒ข้อหนึ่งว่า หนังสือขุนพิพัทโกษาราชปหลัด แลมุงสูอูรเดลัน กปิตันฝรั่งเสด สัญญาต่อกันด้วยพริกนั้นในเดือนสิบสอง ขึ้นเก้าค่ำ สักราชพันสี่สิบห้า คือ พุทศักราชสองพันสองร้อยญี่สิบเจดนั้น สมเด็จพระมหากระษัตราธิราชเจ้ากรุงศรีอยุทธยาผู้ใหญ่สั่งว่า ชอบแล้ว แลทรงพระกรุณาโปรดแก่กุมปันหญี ก็มีพระราชโองการดำรัสเหนือเกล้าเหนือกระหม่อมสั่งว่า ซึ่งจะริบเอาพริกแลไหมเอาแก่ผู้ลักลอบซื้อขายพริกนั้น ก็ให้ทำเปนสี่ส่วน ในนี้ สองส่วนให้แก่เจ้าพนักงานเอาเปนหลวง แลส่วนหนึ่งให้แก่ผู้ส่อ แลส่วนหนึ่งพระราชทานแก่กุมปันหญีฝรั่งเสด
ประการหนึ่ง เพื่อจะให้ห้ามที่ซึ่งจะเปนวิวาทถุ้งเถียงในระหว่างชาวคลังแลกุมปันหญี ก็ให้เอาพริกทั้งปวงนั้นไว้ในคลังอันหนึ่ง ใส่กุนแจของชาวคลังอันหนึ่ง ใส่กุนแจของกุมปันหญีฝรั่งเสดอันหนึ่ง แลจะเปิดปตูออกให้ทั้งสองฝ่ายนั่งพร้อมกัน ให้แบ่งปันออกเปนส่วนตามอยู่ในความสัญญา แลข้อสัญญาทั้งนี้เขียนเปนสามฉบันทุกภาษา ในนี้ ภาษาไทยสามฉบับ ภาษาฝรั่งเสดสามฉบับ ภาษาปตุกกรรสามฉบับ แลผู้มีชื่อทั้งสองฝ่ายนั้นขีดแกงไดปิดตราเปนสำคัญทุกฉบับ เขียนในเมืองลพบุรียในวันพระหัด เดือนอ้าย ขึ้นแปดค่ำ พุทสักราชสองพันสองร้อยสามสิบเอด ปีเถาะ นพศก
มอสิเออร์ลา ลูแบร์ ได้นำหนังสือสัญญาฉบับนี้ไปถึงประเทศฝรั่งเสดเมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๒๓๑ บริษัทค้าขายอินเดียตวันออกพอใจเปนอันมาก ต่อมาถึงเดือนกุมภาพันธ์ พระเจ้าหลุยได้ทรงกระทำ