หนังสือเรื่องกรุงสยามได้เปนพระราชไมตรีกับกรุงจีน ข้าพระพุทธเจ้า ขุนเจนจีนอักษร (สุดใจ) แปลออกจากหนังสือหวงเฉียวบุ๋นเหี่ยนทงเค้า เล่ม ๓๔ น่า ๔๐ น่า ๔๑
หนังสือหวงเฉียวบุ๋นเหี่ยนทงเค้านี้เปนหนังสือหลวง ขุนนาง ๖๖ นายเปนเจ้าพนักงาน เรียบเรียงในสมัยราชวงษ์ไต้เชง เมื่อแผ่นดินเขียนหลง ปีที่ ๔๒ เตงอีว (ตรงปีระกา จุลศักราช ๑๑๓๙ ปี พ.ศ. ๒๓๒๐ ในครั้งกรุงธนบุรี)
เสี้ยมหลอก๊กอยู่ฝ่ายทิศตวันออกเมืองก้วงหลำเฉียงหัวนอน (เฉียงใต้) เมืองกั้งพู้จ้าย (กำพูชา) ครั้งโบราณมีสองก๊ก เสี้ยม (สยาม คือ ศุโขทัย) ก๊กหนึ่ง หลอฮก (ลโว้) ก๊กหนึ่ง อาณาเขตรพันลี้เศษ (นับก้าวเท้าตั้งแต่ ๑ ถึง ๓๖๐ ก้าวเท้า จึงเรียกว่า ลี้) ปลายแดนมีภูเขาล้อมตลอด ในอาณาเขตแบ่งเปนกุ๋น (เมือง) กุ้ย (อำเภอ) กุ้ยขึ้นฮู้ (ขึ้นเมือง) ฮู้ขึ้นต๋าคูสื (แปลว่า เจ้าพนักงานคลังมณฑล คือ เมืองที่มีข้าหลวงคลังกำกับ คงจะหมายความเปนเมืองที่ตั้งมณฑล ด้วยแบบราชการวงษ์เชงมีข้าหลวงคลังกำกับแต่เมืองที่ตั้งมณฑล)
(๑)เสี้ยมหลอ (จะหมายความว่า กรุงศรีอยุทธยา)
