หน้า:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๑) - ๒๔๘๑.pdf/352

๓๓๘

ภญาน

---

กล่าวคดีสม ท่านให้เอาเปนทิพพญาณ ชะนะแก่ความ บาปบุญคุณโทษไว้แก่ผู้กล่าว

13

๑๓อนึ่ง ลักษณพญาณอันจะฟังเอาเปนมูลคดีนั้น คือว่า อยู่ด้วยกัน ไปด้วยกัน ทำกินด้วยกัน จะฟังเอาเปนพญาณได้แลหมีได้นั้น มีดั่งนี้

คือ เมียน้อยเมียหลวงวิวาทกัน อ้างผัวเปนพญาณ ท่านหมีให้ฟังเอาได้ เหตุผัวมืดมัวด้วยเสน่หรักษใคร่แลอาไลยอยู่ในทรัพยสิ่งของ หมีได้กล่าวแต่ที่อันจริง ท่านให้ฟังเอาแต่ชาวเกลอแลเพื่อนบ้านเปนพญาณในมูลคดีความ

ประการหนึ่ง ในคงคามหาสมุท ชาวเรือ
สำเภา $\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$ วิวาทกัน เพื่อนเรือ
สำเภา $\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$ เปนพญาณ

ประการหนึ่ง ชาวเรือ
สำเภา $\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$ ลำเดียวกัน ผู้ไปเรือ
สำเภา $\scriptstyle {\left.{\begin{matrix}\ \\\ \end{matrix}}\right\}\,}$ ลำเดียวกันเปนพญาณ

ประการหนึ่ง เดิรหนทางด้วยกันวิวาทกัน ผู้เดิรหนทางด้วยกันเปนพญาณ

ประการหนึ่ง เดิรหนไปอาไศรยศาลาด้วยกันวิวาทกัน^[1] ผู้เดิรหนอาไศรยศาลาด้วยกันเปนพญาณ

ประการหนึ่ง ไปกลางป่ากลางดงห้วยเขาด้วยกันวิวาทแก่กัน เอาพรานป่าแลโขมดป่าผู้ไปด้วยกันเปนพญาณ

---

1. ก: คำว่า กัน ขาดไป

ม.ธ.ก.