ที่ชายฝั่งข้างหน้าแล้วหายลับไป ซนโจจึงเอาเจ้าสัตว์ปีกที่สิ้นลมแล้วนั้นกลับเรือน และปรุงเป็นอาหาร
คืนนั้น เขานิมิตฝันอันชวนโศกสลด ดูเหมือนเขาจะเห็นสตรีโฉมสะคราญผู้หนึ่งเข้ามาในห้องเขา แล้วยืนอยู่ข้างหมอนเขา ก่อนเริ่มร้องร่ำคร่ำครวญ นางร้องไห้อย่างขื่นขมจนซนโจรู้สึกราวกับว่า หัวใจตนกำลังถูกแหวะออกมาขณะสดับเสียงนั้น แล้วหญิงนั้นก็กู่ร้องมาที่เขาว่า "ทำไม โอ! ทำไมต้องฆ่าเขาด้วย? เขาทำผิดอะไร? . . . ที่อากานูมะ เรากำลังมีความสุขกันอยู่แท้ ๆ แล้วท่านก็ฆ่าเขา! . . . เขาเคยทำร้ายอะไรท่านหรือ? รู้ตัวบ้างไหมว่าทำอะไรลงไป . . . ท่านก็เหมือนฆ่าข้าไปด้วย เพราะเมื่อไร้ซึ่งสามีข้า ข้าก็จะไม่ขออยู่แล้ว! . . . ข้ามาเพื่อบอกท่านเท่านี้แหละ" . . . ครั้นแล้ว นางก็ครวญคร่ำรำพันด้วยเสียงอันดังอีกครั้ง ช่างขมขื่นเสียจนเสียงร้องของนางดุจเสียดแทงเข้าไปในไขกระดูกของผู้ได้ยิน และนางก็สะอื้นถ้อยคำในบทกลอนนี้ออกมา
- ฮิ คูรูเรบะ
- ซาโซเอชิ โมโนะ โวะ —
- อากานูมะ โนะ
- มาโกโมะ โนะ คูเระ โนะ
- ฮิโตริ-เนะ โซะ อูกิ!
| "ตกเย็นพลันชวนกันกลับ | กลับมีกรรมเกินคำพรรณนา |
