ผลต่างระหว่างรุ่นของ "หนังสือสัญญากรุงเทพมหานครกับกรุงอังกริษเปนทางไมตรีค้าขายกัน"

ข้อ {{gap|0.5em}} ๑ {{gap|0.5em}} ว่า กับกปิตันนายกำปั่นซึ่งจะเข้ามาค้าขาย ณ กรุงฯกรุงเทพมหานคร เมื่อเข้ามาถึงนอกสันดอน จะทอดสมอใช้คนเข้ามาบอกแก่เจ้าพนักงาน ฤๅจะเอากำปั่นเลยเข้ามาเมืองสมุทปราการก็ได้ตามใจ แล้วจะต้องมาบอกเจ้าพนักงานที่ด่านเมืองสมุทปราการสมุทปราการว่า เรือมาแต่เมืองใด มีลูกเรือกี่ขี่คน มีปื่นกี่บอกปืนขี่บอก ทอดสมอที่เมืองสมุทปราการแล้ว ต้องมอบปืนใหญ่แลดินดำแก่ขุนนางเจ้าพนักงานเมืองสมุทรปราการฝ่ายไทยที่เมืองสมุทปราการไทแล้ว แล้วต้องมีขุนนางกรมการฝ่ายไทยไทกำกับเรือขึ้นมาจนถึงกรุงฯ ๚ะ๛

ข้อ {{gap|0.5em}} ๒ {{gap|0.5em}} ว่า ถ้ากำปั่นเลยเกินเดินด่านสมุทปราการขึ้นมา มิได้เอาปืนแลดินดำขึ้นไว้ที่เมืองสมุทปราการตามกฎหมายกดหมายนี้ ต้องเอากำปั่นกลับลงไป เอาปืนแลดินดำขึ้นไว้เสียที่เมืองสมุทปราการ แล้วสมุทปราการแลต้องปรับไหมเงินแปดร้อยบาท ๘๐๐ บาดด้วยไม่ฟังกฎหมายกดหมายนี้ ถ้าเอาปืนใหญ่แลดินดำขึ้นไว้ที่เมืองสมุทปราการสมุทปราการแล้ว ต้องปล่อยให้เรือขึ้นมาค้าขายที่กรุงฯ ๚ะ๛

ข้อ {{gap|0.5em}} ๓ {{gap|0.5em}} ว่า ถ้ากำปั่นลูกค้าอยู่ในบังคับอังกฤษขึ้นมาทอดสมอที่กรุงฯ แล้ว ถ้าไม่ได้เปนวันอาทิตย กับเปนวันอาทิตย์กปิตันนายกำปั่นต้องเอาหนังสือสำหรับสำรับลำแลบาญชีสิ่งของซึ่งมีเข้ามาในลำกำปั่น ต้องมอบให้แก่กงสุลกงซุนใน ๒๔ ชั่วโมง กงสุลกงซุนจะได้เอาบาญชีไปให้เจ้าพนักงานฝ่ายไทยไทที่ได้เรียกภาษี แล้วเจ้าพนักงานคนนั้นต้องให้หนังสือสำหรับเบิกระวางสำรับเปิดรวางในเวลานั้น ถ้ากับกปิตันนายเรือมิได้ส่งหนังสือแลบาญชีสิ่งของใน ๒๔ ชั่วโมงนั้น ฤๅส่งบาญชีไม่ครบจำนวนสิ่งของในลำเรือ จะต้องปรับไหมเงิน ๔๐๐ บาท แต่ว่ายอมให้กับกปิตันนายเรือแก้บาญชีสิ่งของที่หลงลืมในระหว่างรว่าง ๒๔ ชั่วโมงตั้งแต่ได้ส่งหนังสือถึงกงสุลกงซุนนั้น ไม่ปรับไหมเอาเงิน ๚ะ๛

ข้อ {{gap|0.5em}} ๔ {{gap|0.5em}} ว่า ถ้ากำปั่นอังกฤษเปิดระวางรวางขนสินค้าก่อนยังไม่ได้หนังสือเปิดระวาง รวางแลลักลอบขายสิ่งของในกรุงฯ ก็ดี นอกสันดอนก็ดี จะต้องปรับไหมเงิน ๘๐๐ บาท แลสิ่งของที่ลักขายนั้นให้ริบเอาให้หมด ๚ะ๛

ข้อ {{gap|0.5em}} ๕ {{gap|0.5em}} ว่า เมื่อกำปั่นอังกฤษขนของออกแล้ว บันทุกของที่ออกไปเสร็จเสรจแล้ว เสียภาษีให้เสร็จแล้ว ได้ให้บาญชีแก่กงสุลกงซุนครบสิ่งของแล้ว ถ้ามิได้เกี่ยวข้องสิ่งใด ๆ ต้องมีเบิกล่องอักษรไทยไทให้กงสุลกงซุน ๆ คืนหนังสือสำหรับลำให้กับกปิตันนายเรือ ปล่อยเรือให้ล่องไปเมืองสมุทปราการ ต้องมีเจ้าพนักงานกำกับเรือลงไปจนถึงเมืองสมุทปราการ ถ้าเจ้าพนักงานเมืองสมุทปราการไปตรวจดูที่กำปั่นแล้ว ปืนและดินดำที่เอาขึ้นไว้ให้กับตันนายเรือไป ๚ะ๛

ข้อ {{gap|0.5em}} ๖ {{gap|0.5em}} ว่า ฝ่ายราชทูตอังกฤษซึ่งเข้ามาทำหนังสือสัญญาครั้งนี้ ราชทูตหารู้จักภาษาไทยไทไม่ เสนาบดีฝ่ายไทยยอมให้เอาหนังสืออักษรอังกฤษในหนังสือสัญญาไมตรี แลกฎหมาย แลค้าขาย แลพิกัดซึ่งติดอยู่กับหนังสือสัญญานั้นเปนแน่ ๚ะ๛