ปีเถาะ นพศก แต่ให้ขายได้ตามพิกัดกระเษียรอายุใหม่ในรัชกาลปัตยุบันนี้ ๚ะ
๏ มาตรา ๗ ถ้าบุตรหลานที่เกิดตั้งแต่ปีมโรง สัมฤทธิศก จำเริญไวยอายุได้ ๑๕ ปีขึ้นไปถึง ๒๐ ปี นับว่า รู้เดียงสาการผิดชอบแล้ว บิดามารดาญาติผู้ใหญ่จะเอาไปขายประจำเชิงกระยาดอกเบี้ยท่านใส่ชื่อในกรมธรรม์ไซ้ ต้องให้มันตัวเรือนเบี้ยรู้เหนลงกำแหงแกงใดเขียนชื่อไว้เปนสำคัญ จึ่งเปนสิทธิ์ได้แก่เจ้าสิน ค่าตัวมันตัวเบี้ยขึ้นเบี้ยลดตามพิกัดกระเษียรอายุใหม่ในรัชกาลปัตยุบันนี้ ถ้าตัวเบี้ยมิรู้มิเหนไม่ได้เขียนชื่อด้วยลายมือเอง แลไม่ได้จ้างไม่ได้วานเขาเขียนชื่อไซ้ อย่านับว่าเปนทาษเลย ๚ะ
๏ มาตรา ๘ ลูกทาษก็ดี ลูกไทยก็ดี ที่เกิดในปีมโรง สัมฤทธิศก เปนต้นไป อายุได้ถึง ๒๑ ปี บิดามารดาวงษาคณาญาติ์ฤๅตัวมันเองก็ดีขาดแคลนลง จะไปขายฝากประจำเชิงกระยาเบี้ยไว้กับท่านไซ้ ห้ามมืให้เจ้าสินผู้มีทรัพย์รับช่วยไถ่มาเปนทาษตนเปนอันฃาด ถ้าลูกทาษลูกไทยที่เกิดในปีมโรง สัมฤทธิศก เปนต้นไป อายุถึง ๒๑ ปีแล้วก็ดี ฤๅอายุจะมากเกินขึ้นไปถึง ๒๕ ปีก็ดี ถึง ๓๐ ปีก็ดี ๓๕ ปีก็ดี ๔๐ ปีก็ดี ๔๕ ปีก็ดี ๕๐ ปีก็ดี ยากจนขาดแคลนลง จะกล่าวเท็จหลอกลวงท่านว่า ข้าพเจ้ามิได้เกิดในปีมโรง สัมฤทธิศก ในปีมะเสง เอกศก เปนต้นไป ข้าพเจ้าเกิดในปีเถาะ นพศก ฤๅปีขาน อัฐศก ฤๅปีฉลู สัปตศก พ้นขึ้นไปแล้ว มันมีอาสนไปขายตัวประจำเชิงกระยาเบี้ยท่านไซ้ ให้ท่านผู้มีทรัพย์รับช่วยไถ่เปนเจ้าเบี้ยนายเงินชำระไถ่ถามผู้ซึ่งจะมาเปนตัวเบี้ยว่า เกิดปี
