ในการริบนั้น นอกจากคดีที่กล่าวไว้โดยเฉภาะในภาคที่ ๒ แห่งกฎหมายนี้ ท่านให้ศาลมีอำนาจที่จะสั่งให้ริบทรัพย์สิ่งของที่ว่าไว้ในมาตรานี้ได้อีกโสดหนึ่ง คือ
(๑) สิ่งของที่บุคคลใช้หรือมีไว้โดยเจตนาจะใช้สำหรับกระทำความผิด ท่านว่า เปนของควรริบอย่างหนึ่ง เว้นแต่ถ้าสิ่งของที่ว่ามาในข้อนี้เปนของ ๆ ผู้อื่นที่เขามิได้รู้เห็นเปนใจด้วยในการที่กระทำผิดหรือเจตนาที่จะกระทำผิดนั้น ท่านว่า มิควรริบ
(๒) ทรัพย์ที่บุคคลได้มาโดยได้กระทำความผิด ท่านว่า เปนของควรริบอิกอย่างหนค่ง
เว้นแต่ถ้าทรัพย์นั้นมีเจ้าของควรได้คืนตามกฎหมาย ท่านจึงมิให้ริบ
ทรัพย์อย่างใด ๆ ที่กฎหมายบัญญัติไว้ว่า ถ้าผู้ใดทำ หรือใช้ หรือมีไว้ หรือขาย หรือทอดตลาด เปนความผิดนั้น ท่านให้ริบเสียทั้งสิ้น ไม่ว่าเปนของ ๆ ผู้กระทำผิดหรือมิใช่ แลไม่ให้ถือเอาเหตุที่คำพิพากษาว่า ผู้หนึ่งผู้ใดกระทำผิดในคดีนั้นหรือไม่ผิด เปนประมาณในการที่จะสั่งให้ริบทรัพย์ที่ว่ามาในมาตรานี้
ถ้าผู้ใดไม่นำทรัพย์ที่ต้องริบมาส่งต่อศาล ท่านให้ศาลตีราคาทรัพย์นั้นไว้ตามที่เห็นสมควร แลให้ศาลมีอำนาจสั่งให้ยึดทรัพย์สมบัติของผู้นั้นใช้ราคาจงเต็ม หรือมิฉนั้น สั่งให้จำคุกแทนราคานั้นตามลักษณจำคุกแทนค่าปรับที่กล่าวไว้ในมาตรา ๑๘, ๑๙, แล ๒๐ แต่อย่าให้จำคุกเพราะความผิดที่ว่ามาในมาตรานี้เกิดกว่าหกเดือนเปนอย่างช้า
เมื่อผู้ใดแสดงความอาฆาฏมาดร้ายแก่ผู้อื่นก็ดี หรือเมื่อศาลพิจารณาเห็นเหตุอันควรเชื่อว่า ผู้ใดจะก่อการร้ายให้เกิดภยันตรายแก่ผู้อื่นก็ดี หรือเมื่อปรากฎแก่ศาลว่า ผู้ใดเปนคนจรจัดไม่มีที่อยู่เปนหลักแหล่ง แลไม่ปรากฎการทำมาหาเลี้ยงชีพด้วยประการใดก็ดี ศาลมีอำนาจที่จะบังคับเรียกประกันทานบน หรือเรียกแต่ทานบน ให้ผู้นั้นสัญญาว่า จะประพฤติตนรักษาความเรียบร้อยมิกระทำให้เกิดเหตุร้ายตลอดเวลาที่ศาลจะกำหนดให้ไม่เกินกว่าสองปี แลจำนวนเงินค่าปรับเมื่อทำผิดทานบนนั้นแล้วแต่ศาลจะกำหนด แต่อย่าให้เกินห้าร้อยบาทขึ้นไป
ถ้าผู้ใดที่ศาลบังคับเรียกประกันตามความที่กล่าวมาในมาตรา ๓๐ นั้น หาประกันมาให้มิได้ไซ้ ศาลจะสั่งให้เอาตัวผู้นั้นจำคุกเร่งประกันก็ได้ แต่อย่าให้จำคุกเพราะเหตุเช่นนี้เกินกว่าหกเดือนเปนอย่างช้า
กำหนดเวลาที่ผู้กระทำผิดต้องจำคุกตามคำพิพากษานั้น ท่านให้นับวันที่มันต้องคุมขัง
