ความผิดที่ควรลงโทษด้วยกฎหมายมาตรานี้นั้น คือ
(๑) ความผิดฐานประทุษฐร้ายต่อพระเจ้าอยู่หัวแลพระราชอาณาจักร์
(๒) ความผิดฐานต่อสู้หรือกระทำร้ายต่อเจ้าพนักงาน
(๓) ความผิดฐานเอาอำนาจในตำแหน่งหน้าที่ไปใช้ในทางทุจริต
(๔) ความผิดฐานกระทำให้เสื่อมเสียความยุติธรรมแลอำนาจโรงศาล
(๕) ความผิดฐานเข้าส้องโจรผู้ร้ายหรือเปนอั้งยี่แลก่อการจลาจล
(๖) ความผิดฐานกระทำให้เกิดภยันตรายแก่สาธารณชน แลให้สาธารณชนปราศจากความสดวกในการไปมาแลที่จะส่งข่าวแลของถึงกัน
(๗) ความผิดฐานทำให้สาธารณชนปราศจากความศุขสบาย
(๘) ความผิดฐานปลอมเงินตรา ดวงตรา แลบัตร์ตรา แลปลอมตั๋ว ปลอมหนังสือ
(๙) ความผิดฐานกระทำอนาจาร
(๑๐) ความผิดฐานประทุษฐร้ายต่อชีวิตร์แลร่างกาย
(๑๑) ความผิดฐานประทุษฐร้ายต่ออิศระภาพแลชื่อเสียง
(๑๒) ความผิดฐานประทุษฐร้ายต่อทรัพย์
แต่ถ้าความผิดของมันที่ได้กระทำในครั้งก่อน มันต้องโทษจำคุกไม่เกินกว่าหกเดือนแล้ว ท่านว่า อย่าให้ยกความในมาตรานี้ขึ้นปรับโทษมันเลย
ผู้ใดไม่เข็ดหลาบ แลมันกระทำความผิดอย่างใดอย่างหนึ่งซึ่งจำแนกไว้ในมาตรานี้อย่างเดียวซ้ำกันเปนสองครั้งภายในห้าปีไซ้ ท่านว่า มันต้องรวางโทษตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สำหรับความผิดที่มันกระทำครั้งหลัง ทั้งเพิ่มโทษขึ้นเปนทวีคูณด้วย
ความผิดที่ควรลงโทษด้วยกฎหมายมาตรานี้นั้น คือ ความผิดฐานประทุษฐร้ายต่อชีวิตร์แลร่างกาย ฐานลักทรัพย์ ฐานวิ่งราว ฐานชิงทรัพย์ ฐานปล้นทรัพย์ ฐานสลัด ฐานกันโชก ฐานฉ้อโกง ฐานยักยอกอันต้องอาญา ฐานรับของโจร บรรดาที่กล่าวไว้ตั้งแต่มาตรา ๒๔๙ จนมาตรา ๒๕๙ แลตั้งแต่มาตรา ๒๘๘ จนมาตรา ๓๒๓
แต่ถ้าความผิดของมันที่ได้กระทำในครั้งก่อน โทษของมันต้องจำคุกไม่เกินกว่าหกเดือนแล้ว ท่านว่า อย่าให้ยกเอาความในมาตรานี้ขึ้นปรับโทษแก่มันเลย
ลักษณเพิ่มโทษแก่ผู้ที่ไม่เข็ดหลาบที่ว่าในมาตรา ๗๒, ๗๓, ๗๔, นั้น ท่านว่า อย่าให้ใช้ในความผิดเหล่านี้ คือ
