(๑)ความผิดที่กฎหมายกำหนดว่า เปนส่วนลหุโทษ
(๒)ความผิดที่เกิดขึ้นด้วยความประมาท
ผู้ใดไม่เข็ดหลาบ แลปรากฎว่า มันกระทำความผิดในส่วนลหุโทษตั้งแต่มาตรา ๓๓๔ จนถึงมาตรา ๓๔๐ ในข้อเดียวซ้ำกันภายในปีหนึ่ง ท่านว่า มันต้องรวางโทษตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สำหรับความผิดที่มันกระทำครั้งหลัง ทั้งเพิ่มโทษขึ้นเปนทวีคูณ
ความชอบธรรมที่จะร้องฟ้องผ้ใดว่า กระทำความผิดก็ดี หรือที่จะลงอาญาแก่ผู้ใดตามคำพิพากษาก็ดี ท่านให้ถือว่า เปนอันระงับด้วยความมรณภาพของผู้นั้น
การฟ้องคดีทางอาญานั้น ถ้ามิได้ยื่นฟ้องต่อศาลภายในเวลาที่ท่านได้ตั้งไว้เปนกำหนดไซ้ ท่านว่า คดีนั้นขาดอายุความ อย่าให้ศาลรับไว้พิจารณาเลย
แลอายุความนั้น ท่านตั้งเปนกำหนดไว้ตามประเภทคดีต่างกันดังนี้ คือ
(๑)คดีที่ความผิดต้องรวางโทษประหารชีวิตร์หรือจำคุกจนตลอดชีวิตร์ ให้ฟ้องได้ในยี่สิบปี
(๒)คดีที่ความผิดต้องรวางโทษจำคุกกว่าเจ็ดปีขึ้นไปจนถึงยี่สิบปี ให้ฟ้องได้ในสิบห้าปี
(๓)คดีที่ความผิดต้องรวางโทษจำคุกกว่าเดือนหนึ่งขึ้นไปจนถึงเจ็ดปี ให้ฟ้องได้ในห้าปี
(๔)คดีที่ความผิดต้องรวางโทษอย่างอื่นนอกจากที่ว่ามานี้ ให้ฟ้องได้ในปีหนึ่ง
เวลาในระหว่างคดีเรื่องใดอยู่ในศาล คือ ในระหว่างร้องขอต่อศาลด้วยประการใดใดก็ดี ในระหว่างเวลาเรียกหรือจับตัวจำเลยตามหมายสั่งของศาลก็ดี ท่านว่า เปนเวลาหยุดอายุความ มิให้นับเวลาระหว่างคดีที่กล่าวมานี้เข้าในอายุความ
คดีในจำพวกความผิดต่อส่วนตัวนั้น ถ้าผู้ที่ควรร้องทุกข์ได้ตามกฎหมายรู้เรื่องความผิดแลรู้จักผู้กระทำผิดแล้วมิได้ร้องทุกข์พ้นสามเดือนไป ท่านว่า คดีนั้นขาดอายุ
ในคดีจำพวกความผิดต่อส่วนตัวนั้น ถ้าได้ถอนฟ้องหรือได้ยอมความต่อกันโดย
