หายอันได้เกิดขึ้นเพราะความผิดนั้นก็ได้อีกอย่างหนึ่ง
ลักษณฟ้องคดีทางแพ่งนั้น จะร้องได้ทั้งที่จะขอคืนทรัพย์หรือราคาทรัพย์ที่ต้องเสียไปโดยมิชอบธรรมเพราะความผิดที่เกิดขึ้นนั้น แลจะร้องขอสินไหมใช้ทดแทนความเสียหายเพราะความผิดนั้นด้วยก็ได้ การฟ้องในทางแพ่งดังว่ามานี้ ท่านให้พึงเข้าใจว่า เพื่อประโยชน์ของผู้ถูกกระทำร้ายแลได้รับความเสียหายในคดีนั้นฝ่ายเดียว
คดีเรื่องใด ถึงฟ้องในทางอาญาแล้ว ท่านว่า เหตุที่ได้ฟ้องในทางอาญานั้นไม่ขัดขวางแก่ความชอบธรรมของผู้ที่ได้รับความเสียหายจะฟ้องคดีเรื่องนั้นในทางแพ่งอิกทางหนึ่ง
คดีที่จะฟ้องทางแพ่งนั้น ท่านว่า จะฟ้องต่อศาลอาญาที่พิจารณาคดีเรื่องเดียกวัน หรือจะฟ้องต่อศาลแพ่งอันมีหน้าที่พิจารณาความแพ่งนั้นก็ได้
ในการที่จะพิพากษาคดีส่วนแพ่งซึ่งว่ากล่าวเปนทางอาญาอยู่อิกส่วนหนึ่งนั้น ท่านว่า ผู้พิพากษาส่วนแพ่งต้องถือเอาความเท็จความจริงที่ปรากฎในคำพิพากษาส่วนอาญาเปนหลักแก่การพิพากษาส่วนแพ่ง
ในการที่จะพิพากษาคดีที่ฟ้องทางแพ่งนั้น ท่านให้พิพากษาตามลักษณกฎหมายอันว่าด้วยความรับผิดชอบของบุคคลในทางแพ่ง แลไม่ให้ถือเอาเหตุที่คำพิพากษาในคดีทางอาญาว่า ผู้ต้องหากระทำความผิดในคดีนั้นหรือไม่ผิด เปนประมาณ
แลลักษณที่จะกำหนดราคาทุนทรัพย์ซึ่งพิพากษาให้คืนแก่โจทย์ก็ดี หรือจะกำหนดสินไหมที่พิพากษาให้ใช้ทดแทนความเสียหายแก่โจทย์ก็ดี ท่านให้ศาลกำหนดตามสมควรแก่ราคาของแลความเสียหายนั้น แต่อย่าให้เกินไปกว่าราคาหรือจำนวนที่โจทย์ได้ร้องขอ
การบังคับให้คืนทรัพย์หรือให้ใช้สินไหมตามคำพิพากษานั้น ท่านให้กระทำดุจกันกับวิธีบังคับให้ใช้ค่าปรับอันบัญญัติไว้ในมาตรา ๑๘, ๑๙, แล ๒๐, นั้น
ถ้าในคำพิพากษามิได้บังคับไว้เปนอย่างอื่นไซ้ ท่านให้ถือว่า บรรดาผู้ที่ศาลพิพากษาว่า มีความผิดอย่างเดียวกันในคดีอันเดียวกันนั้น ถ้าจะต้องใช้ค่าทุนทรัพย์หรือสินไหม ศาลจะบังคับให้มันช่วยกันเสียทุกคน หรือจะให้แต่ผู้ใดใดในคนเหล่านั้นใช้ค่าทุนทรัพย์หรือสินไหมจนเต็มก็ได้
