หน้า:กากี - หน - ๒๕๐๓.pdf/13

๓

จึ่งตรัสถามสาวสุรางค์นางสนม ต่างประนมนิ้วทูลสนองไข ว่าภูบาลสำราญราชหฤทัย ด้วยได้ทรงสกากับมานพ ชายนั้นโฉมวิไลประไพพักตร แหลมหลักเชิงเล่นก็เจนจบ ทั้งกิริยาคมสันครันครบ อันชายในพิภพนี้ไม่มีปาน พระเทพีฟังคดีก็ดาลจิต ฉงนคิดพิศวงทรงสัณฐาน ว่างามพริ้งยิ่งชายในดินดาล ยุพาพาลก็เสด็จลินลามา ยืนแฝงใบบานทวาเรศ นัยเนตรชำเลืองลอดสอดหา พอมานพบงสบนัยนา ประหนึ่งว่าศรแผลงแย้งยิงกัน ต่างประหวัดหัททัยให้ไหววาบ เพลิงราคซ่านซาบเสียวกระสัน สองจิตสองคิดประจวบกัน นางป่วนปั่นรันทดระทวยกาย มิอาจยืนขืนจิตดำรงตรง ก็เลี้ยวองค์จรจรัลผันผาย สู่อาสน์ไสยาศพรรณราย กรก่ายพักตราคนึงครวญ ฯ ๏ ฝ่ายบรมพรหมทัตทอดสกา เมื่อสุดาประทุษฐ์จิตให้ผิดผวน เผอิญขัดซัดบาศก์ให้แปรปรวน ครุฑสำรวลแย้มยิ้มกระหยิ่มใจ ครั้นชายแสงรวิวรอ่อนภพ มานพรัญจวนจิตพิสมัย ก็ลากษัตริย์นิวัติครรไล สู่พระไทรสำนักแต่เดิมมา กลายเพศจากมนุษย์เป็นครุฑราช เผ่นผงาดลิ่วลอยพระเวหา แผ่หางกางปีกด้วยฤทธา บังแสงสุริยาอนธการ บันดาลเป็นมหาวายุพัด จบจังหวัดเปรี้ยง เปรี้ยง เสียงประหาร ครั่นครื้นตื่นทั่วจักรวาล ถีบทยานสู่สิงหบัญชร เข้านั่งแนบแอบนางบนแท่นรัตน์ ประคองหัตถ์ลูบกายสายสมร