หน้า:กากี - หน - ๒๕๐๓.pdf/30

๒๐

ประสบนางในปรางค์พิมานมาศ แสนสวาทครุฑครองประคองขวัญ เสวยทิพสถานสำราญครัน จะรำพันพ้นสุขสวรรยา ฯ ๏ พรหมทัตแจ้งอรรถคนธรรพ์ทูล บดินทร์สูรแสนโสมนัสา ดั่งได้แก้วจักรพรรดิมาทัสนา เป็นมหามิ่งมิตรมงคลเมือง จึ่งดำรัสประภาษนาฏกุเวร เจ้าผู้เจนจงแสดงให้แจ้งเรื่อง นางนิราศโภคัยได้ขุ่นเคือง ฤๅปลดเปลื้องธุระรักในฝ่ายเรา ฤๅเพลิดเพลินจำเริญสมบัติครุฑ อันสูงสุดถึงเมรุขุนเขา ได้พบพานประมาณจิตยุพเยาว์ จะนิ่งเนาฤๅจะกลับบุรีรมย์ ฯ ๏ คนธรรพ์หวั่นจิตจำสนอง อันพระน้องร้างท้าวภิรมย์สม ไปสู่สิมพลีวันอันอุดม เห็นนิยมสมบัติสกุณา ข้าพบพักตรแต่จะทักก็ทั้งยาก ทำบ่ายบากเฉยเชือนไม่เบือนหน้า จนจิตที่จะคิดให้คืนมา กิริยาดั่งจะบอกยุบลครุฑ ข้าพรั่นตัวกลัวจะวายทำลายชนม์ ทั้งเกรงบาทยุคลเป็นที่สุด จึ่งจำล้างในทางเสน่ห์นุช หวังจะแก้แค้นครุฑให้ส่งนาง แกล้งประโลมลองใจดูในที ก็เร็วรี่ปฏิพัทธ์ไม่ขัดขวาง จึงได้สบสมสองทำนองนาง โทษข้าถึงล้างทำลายปราณ ฯ ๏ พรหมทัตฟังอรรถแสดงสดับ หทัยวับเพียงเพลิงเถกิงผลาญ เปรียบดั่งวาสุกรีไกรชัยชาญ ใครประหารขนดหางให้โกรธา ด้วยอาลัยในสุดาดวงสวาท ไปร่วมราชปักษีแล้วมิสา ยังซํ้าคนธรรพ์อันธพาล์ เสียแรงว่าจงใจให้ไปตาม ควรฤๅคนธรรพ์ประทุษฐ์จิต ทำลายมิตรให้กลิ้งกลางสนาม