หน้า:กากี - หน - ๒๕๐๓.pdf/36

๒๖

ซึ่งพระไม่กลัวเวรเพราะหวังสวาท พานิราศมาร่วมเสน่หา ถนอมน้องมิให้หมองสักเวลา พระคุณลํ้าดินฟ้าแลสาคร ไม่ทันไรฤๅใจจะทุจริต พระวินิจตรองตริดำริก่อน ธรรมดาว่ารักจะรานรอน เพราะหลงกลเขาซ้อนให้เสียการ ฯ ๏ พระยาครุฑฟังนุชสารแสดง มโนแหนงดั่งมณีที่แตกฉาน จึ่งตรัสว่าอ้าดูระหญิงพาล ช่างกล่าวสารสอดแก้สำนวนกล เราทราบสิ้นซึ่งระบิลมันขับอ้าง จึ่งกระจ่างแจ้งข้ออนุสนธิ์ ได้อัปรยศมาตยาพลาพล ดั่งจะด้นดินม้วยด้วยคำพาล เพราะมีชู้ไม่รู้ให้รอบเชิง หลงระเริงว่าเจ้ารักสมัครสมาน คิดว่าหงส์จะจงแต่ชลธาร กลับบันดาลกลั้วเกลือกด้วยเปือกตม ตัวนางเป็นไทแต่ใจทาส ไม่รักชาติรสหวานมาพานขม ดั่งสุกรฟอนฝ่าแต่อาจม ห่อนนิยมรักรสสุคนธาร นํ้าใจนางเปรียบอย่างชลาลัย ไม่เลือกไหลห้วยหนองคลองละหาน เสียดายทรงวิไลแต่ใจพาล ประมาณเหมือนหนึ่งผลอุทุมพร สุกแดงดั่งแสงปัทมราช ข้างในล้วนกิมิชาติเบียนบ่อน เรารู้ใจแล้วมิให้อนาทร จะพาคืนนครในราตรี ฯ ๏ กากีชุลีกรแล้ววอนว่า อนิจจาพระไม่โปรดเกศี บริภาษข้าบาทไม่มีดี นี่เนื้อว่าเวรีมาราญรอน เพราะหลงกลไม่รู้จึ่งเสียกล หลงฉงนแหนงหน่ายสโมสร แม้นคนธรรพ์ว่าแก้วในอุทร ตกจะรอนรานอุราผ่ากาย พระฟังคำข้างเดียวมาเกรี้ยวโกรธ ทุเลาโทษขอพิศูจน์สัตย์ถวาย