หน้า:กากี - หน - ๒๕๐๓.pdf/38

หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
๒๘

แต่ยังเยาว์คุ้มเท่าเป็นเอกองค์ ปิ่นอนงค์นางในทั้งซ้ายขวา คิดว่าจะไว้ชื่อให้ฦๅชา มิรู้ว่าเริงรวยไปด้วยครุฑ เพราะแรงราคจากรสพาราณสี ไปลอยเล่นสิมพลีอันสูงสุด แล้วเบือนบ่ายหน่ายเล่ห์เสน่ห์ครุฑ กลับมายุดยึดชมกับคนธรรพ์ หนึ่งแล้วสองเล่าเจ้าซํ้าสาม ช่างทำงามพักตราน่ารับขวัญ เมื่อเป็นหญิงแพศยาอาธรรม์ จะให้เลี้ยงนางนั้นประการใด ฯ ๏ กากีอภิวันท์ด้วยบัญจางค์ กำสรดพลางทางทูลสนองไข เป็นความสัตย์เกิดวิบัติจึ่งจำไกล ใช่จะร้างแรมรสบทมาลย์ ด้วยมืดมนอนธการในอากาศ ครุฑบังอาจพาพรากไปจากสถาน ข้ารํ่าไห้เพียงจักทำลายปราณ แต่โหยหาภูบาลไม่เห็นตาม ข้ารำพันเพิดพ้อไม่ท้อครุฑ จะโจนลงในสมุทรไม่เข็ดขาม ขอตายด้วยสัจจาพยายาม สุบรรณบินรีบข้ามไปสิมพลี แต่พูนเทวศเนตรนองเป็นโลหิต ไม่มีจิตจงรักในปักษี เขาเรืองฤทธิ์จนจิตเป็นสัตรี ก็สุดที่แท้ว่ากรรมจึงจำเป็น ถึงกระนั้นจริงใจไม่ปฏิพัทธ์ เป็นความสัตย์ว่าไปใครจะเห็น พรํ่าบวงบนเทพเจ้าทุกเช้าเย็น ขอให้ครุฑเคลิ้มเคล้นมาส่งคืน พอเจ็ดวันคนธรรพ์ไปถึงสถาน ได้แจ้งการภูวนัยไม่มีชื่น ให้อัดอั้นตันจิตดั่งพิษปืน สลบลงกับพื้นพิมานบน ซึ่งพี่เลี้ยงทำการทุจริต ที่จริงจิตมิได้แจ้งในเหตุผล ดั่งร่างผีมิได้รู้สึกสกนธ์ เท็จจริงก็เหมือนจนประจานกาย เพราะกรรมนำเหตุให้หฤโหด ประมาณโทษนั้นผิดอยู่แหล่หลาย แม้นมิโปรดเข่นฆ่าก็ท่าตาย ขอไว้ลายสู้ม้วยด้วยสัตยา ฯ