หน้า:คำพิพากษาฯ รัชกาลที่ 8 - ๒๔๙๘.pdf/7

จ

ว่าได้ นอกจากนี้ ยังปรากฏว่า เวลาจะซื้อเกลือจากกรมสรรพสามิตต์แต่ละครั้งแสนลำบาก บางทีถูกให้ไปบรรทุกเกลือที่ฉางเกลือต่างจังหวัดที่ทุรกันดารซึ่งพ่อค้าอื่นไม่ถูกเช่นนั้น เธอก็ต้องทนซื้อและจัดการบรรทุก ที่สุด ทางการได้เนรเทศผู้จัดการของเธอเสีย ทั้ง ๆ ที่ความผิดของผู้จัดการก็เป็นความผิดแต่หนหลังก่อนที่เข้ามาทำงานกับเธอ แต่ด้วยความมานะไม่ย่อท้อ เธอก็คงดำเนินการค้าของเธอโดยลำพังต่อไป แต่บังเอิญด้วยบุญกุศลที่เธอทำไปด้วยความสุจริตใจนั้นเอง ที่เขาให้ลำบากกลับกลายเป็นให้เธอมีกำไร ทั้งนี้ เพราะลูกค้าที่ติดต่อต่างสงสารว่า เธอได้รับความเป็นธรรมน้อยเหลือเกิน ประกอบด้วยมีเกล็ดการค้าดุจเส้นผมบังภูเขาที่มองข้ามกันไปอย่างหนึ่ง อีกอย่างหนึ่ง ความชำนาญในลักษณะเกลือเธอก็เรียนรู้พอตัวอยู่ ทั้งนี้ เพราะเกลือต่างจังหวัดที่ผู้ขายให้เธอไปรับจากที่นั้นกลายเป็นเกลือที่มีน้ำหนักมากกว่าเกลือที่สะดวกถึงเกวียนต่อเกวียน คือ เกลือที่เขาให้เธอไปบรรทุกในที่ทุรกันดารนั้นมีน้ำหนักมากกว่ากันถึงเกวียนละระหว่าง ๒๐ ถึง ๓๐ กิโล. โดยที่ตลาดจองเราขายเกลือราคาเป็นเกวียน ส่วนตลาดนอกเขาขายกันเป็นน้ำหนัก เมื่อเกลือของเธอที่ส่งไปจำนวนเกวียนและราคาเท่ากับพ่อค้าอื่น แต่เมื่อขายนอกประเทศ เธอมีเปรียบกว่า ระหว่าง ๒๐ ถึง ๓๐ กิโล. ต่อเกวียน พ่อค้าอื่นเสมอตัว เธอก็มีกำไร พ่อค้าอื่นเธอขาดทุน เธอก็เสมอตัวหรือมีกำไรนิดหน่อย นี่แหละคือผลแห่งความเป็นธรรมที่ฝ่ายหนึ่งประสงค์อย่างหนึ่ง แต่อีกฝ่ายหนึ่งกลับรับความเป็น