ปะขาวจึงบอกว่า สระน้ำมันงานั้นของสมเด็จอัมรินทราธิราชเจ้าประดิษฐานไว้ให้เปนทานแก่คนทั้งหลายแลพระสงฆเจ้าจะได้ตามบูชาพระพุทธเจ้า แลสระน้ำมันหอมนั้นพระพรหมมาประดิษฐานไว้แก่พระสงฆเจ้านั้นอันเปนโรคโรคาเจ็บหูเจ็บตาทั้งปวงก็หาย ตามเล่าหนังสือกลางคืนก็หายหาวนอนแล ขุนการะเวกกับข้าหลวงทั้งปวงก็พากันกลับมาหาพระสังฆราช ๆ จึงว่า พรุ่งนี้จะให้พาไปไหวัพระเชตุพน
ครั้นเพลาเช้า ตาปะขาวจึงนำขุนการะเวกกับข้าหลวงทั้งปวงไปตามมรคาแต่พระมาไลเจดีย์ไปถึงพระเชตุพนนั้น หนทางไกลได้สิบห้าเส้น ไปถึงพระเชตุพนแล้ว ข้าหลวงจึงวัดโดยสูงนั้นได้ห้าสิบเส้น โดยกว้างได้สิบแปดเส้น ข้าหลวงถามตาปะขาวว่า เราจะอยู่แต่นอกฤๅ ๆ จะเข้าไปถึงใน ตาปะขาวจึงว่า เราจะเข้าไปในพระเชตุพน แลพากันเข้าไป ขุนการะเวกจึงให้วัดโดยยาวได้เจ็ดสิบเส้น แลเหลี่ยมคือแต่ละเหลี่ยมวัดได้เจ็ดวา สองศอกคนเพรง จึงวัดแต่ปากประตูพระวิหารเข้าไป
