หน้า:จุลยุทธการวงศ์ ผูก ๒ (๒๔๖๓).pdf/16

๔

สุรโยเธ จ มหนฺเต ภิชฺชนฺเต		กล้าแขงมาก เห็นพลทหารของพระ
ปลายนฺเต จ ทิสฺวา เตหิ มนฺ–		องค์น้อยกว่า พากันแตกหนีไป จึง
เตนฺโต ปราชยํ อตฺตโน อยุชฺ–		ปฤกษาเสนาข้าราชการทั้งปวงเห็น
ฌนฺตํ สมฺปสฺสนฺโต นครํ รกฺขิตุํ		พร้อมกันว่า ไม่สามารถจะสู้รบเอา
อสกฺโกนฺโต วิจาเรตุํ สึฆํ[วซ 1] อปา–		ไชยชะนะรักษาพระนครไว้ได้แล้ว
ปุณนฺโต ตีหํ นครํ รกฺขนฺโต		จะรีบจัดแจงเตรียมการที่จะต่อสู้ก็
ภีโต มชฺฌิมยาเม ปุตฺตทาเร จ		ไม่ทันท่วงที แต่รักษาพระนครไว้
ญาติโย จ ทาสีทาเส จ มหนฺ–		ได้ถึงสามวันแล้ว กลัวว่า จะรักษา
เตปิ หตฺถีอสฺสพาหเน จ เสนา–		ต่อไปอิกไม่ได้ ก็ทิ้งพระนครเสีย
ปตามจฺจาทโย สุรพลโยเธ จ		พาพระมเหษีแลพระประยุรญาติ
อาทาย นครํ ฉทฺเทตฺวา ตโต		ทาษีทาษาช้างม้าราชพาหนะ
นิกฺขมิตฺวา ปลายนฺโต รตฺติยํ		กับทั้งเสนาข้าราชการพลทหารที่
อาคนฺตฺวา อนุกฺกเมน ปจฺฉา		แกล้วกล้าเปนอันมาก ออกจากพระ
ธาเรตุํ เต โอหิยาเปตฺวา ปลายติ.		นครหนีไปในเวลากลางคืน จึง
		ให้พลทหารรั้งท้ายเพื่อจะได้รับ
		รองป้องกันข้าศึกณภายหลัง โดย
		ลำดับมา.
10 เต ราสีทพฺพา ปพุชฺฌิตฺวา		ฝ่ายพวกกองทัพที่ตั้งล้อมพระ
ปริปุณฺณํ อปาปุณิตฺวา ตํ ญตฺวา		นครอยู่นั้นตื่นยังหาทันพร้อม
อปฺปกา อนุพนฺธิตฺวา ตํ ปาปุ–		เพรียงกันไม่ ครั้นได้ทราบว่า พระ

---

1. สมเด็จพระพนรัตน วัดพระเชตุพน (2475, น. 4) ว่า "สีฆํ"