หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
เล่ม ๕๒ หน้า ๙๘๔
วันที่ ๒๑ มิถุนายน ๒๔๗๘
ราชกิจจานุเบกษา
(๒) สำหรับหัวเมือง ได้แก่
(ก) ศาลแขวง
(ข) ศาลจังหวัด
มาตรา ๔ ศาลฎีกา ศาลอุทธรณ์ และศาลชั้นต้น ศาลใดศาลหนึ่งนั้น อาจแบ่งออกเป็นแผนก และแผนกหนึ่งจะให้มีอำนาจฉะเพาะในคดีประเภทใดก็ได้ โดยออกเป็นกฎกระทรวง
มาตรา ๕ เมื่อเห็นเป็นการสมควร รัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุตติธรรมมีอำนาจสั่งให้ผู้พิพากษานายหนึ่งไปนั่งร่วมกับผู้พิพากษาในศาลแขวงมีกำหนดระยะเวลาตามที่ระบุไว้ในคำสั่ง ในกรณีเช่นนี้ ให้ศาลแขวงมีอำนาจเสมือนศาลจังหวัดชั่วคราวเกียวแก่คดีซึ่งอยู่ในเขตต์ศาลนั้น
ถ้าท้องที่ใดยังไม่มีศาลแขวง เมื่อเห็นเป็นการสมควร รัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุตติธรรมมีอำนาจสั่งให้ผู้พิพากษานายหนึ่งหรือหลายนายของศาลจังหวัดไปนั่งเป็นศาลณที่ว่าการอำเภอแห่งท้องที่นั้น เพื่อพิจารณาพิพากษาคดีที่เกิดขึ้นในท้องที่นั้นชั่วคราว ซึ่งมิฉะนั้น คดีย่อมตกอยู่ในอำนาจของศาลแขวงหรือศาลจังหวัด
