เพราะไม่รู้คุนค่าของหนังสือ จะซื้อตามราคาที่บอกขาย ดูเปนเอาเปรียบคนรู้น้อย หาควนไม่ ฉันจึงเพิ่มราคาไห้เปนเล่มละ 4 บาทบ้าง หรือ 5 บาทบ้าง ไห้บอกเจ้าของว่า ราคาที่ตั้งมายังไม่ถึงค่าของหนังสือ พวกคนขายหนังสือได้เงินเพิ่มเนือง ๆ ก็เชื่อถือความยุตติธัมของหอพระสมุดฯ จนไม่มีไครตั้งราคาขาย บอกแต่ว่า "แล้วแต่จะประทาน" การซื้อหนังสือไนพื้นเมืองก็สดวก จึงซื้อมาด้วยหย่างนั้นเปนนิจ
แต่ความที่กล่าวไว้ข้างต้นนิทานที่ว่า นายกุหลาบได้สำเนาหนังสือหอหลวงไปจากวังกรมหลวงบดินทฯ ก็ดี ที่ว่า คนไนวังกรมหลวงบดินทฯ ยักยอกหนังสือหอหลวงไว้ และต่อมา เอาออกขายแก่ฝรั่งและผู้เล่นสะสมของเก่าก็ดี ไม่มีไครรู้มากว่า 20 ปี เค้าเงื่อนเพิ่งมาปรากตขึ้นเมื่อฉันซื้อหนังสือเข้าหอพระสมุดฯ ดังพรรนนา ด้วยวันหนึ่ง มีคนเอาหนังสือพระราชพงสาวดารเปนฉบับเขียนเส้นดินสอมาขายสอง 2 สมุดไทย ฉันเห็นมีลายพระราชหัถเลขาของพระบาทสมเด็ดพระจอมเกล้าเจ้าหยู่หัว เปนเส้นดินสอเหลือง ซงเขียนแก้ไขเพิ่มเติมเปนแห่ง ๆ ไปตลอดทั้งเล่ม ฉันตีราคาไห้เล่มละ 10 บาท แต่ไม่บอกว่า เพราะมีพระราชหัถเลขาหยู่ไนนั้น ผู้ขายก็พิสวง บอกพนักงานรับหนังสือว่า หนังสือเรื่องนั้นยังมี จะเอามาขายอีก แล้วเอามาขายทีละ 3 เล่ม 4 เล่ม ฉันก็ไห้ราคาเล่มละ 10 บาทเสมอทุกครั้ง ได้หนังสือ
