หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/165

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
150

ป๊อกเจี๊ยกจนพระยาวจีฯ ออกเคือง แต่ก็ยืนยันว่า มีตัวป๊อกเจี๊ยกหยู่เสมอ จนเลยเปนเรื่องขบขัน แต่ลำแม่น้ำสักตอนที่เปลี่ยวนี้ ถ้าว่าไนทางชมดง ก็น่าชมนัก เพราะสง่างามตามธัมชาติ จะหาที่อื่นเปรียบได้โดยยาก เวลามาไนเรือ จะแลดูไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้ป่าต่าง ๆ ทั้งไหย่น้อยสลับสลอนซ้อนซับกันไปรอบข้าง บนยอดไม้ก็มีนกพวกหยู่ป่าสูง เช่นนกยูงเปนต้น จับหยู่ไห้เห็นแทบทุกวัน และยังมีสัตว์แปลก ๆ เช่นตัวบ่าง รูปร่างคล้ายกะรอก แต่ขนาดสักเท่าแมว มันยืดหนังระหว่างขาออกไปได้เปนผืน เวลาโผนจากต้นไม้ มันกางขายืดหนังแผ่ออกไปเช่นปะระชุดเครื่องบิน ร่อนไปได้ไกล ๆ ฉันเพิ่งได้เห็นบ่างร่อนเปนครั้งแรก ได้ชมนกชมไม้ก็ออกเพลิดเพลินจเรินไจ นับว่า สนุกได้อีกหย่างหนึ่ง

ล่องเรือมาจากเพชรบูรน์ 6 วันถึงเมืองวิเชียร ตอนไกล้จะถึงเมืองวิเชียรพ้นที่เปลี่ยว ลำแม่น้ำสักค่อยกว้างออก แก่งก็ค่อยห่าง ยังมีแต่ขอนไม้กีดขวางทางเรือเปนแห่ง ๆ แต่น้ำตื้น แจวเรือไม่ถนัด ต้องไช้ถ่อจนถึงเมืองวิเชียร เมืองวิเชียรนั้นตั้งหยู่ทางฝั่งตะวันออก เดิมเปนหัวเมืองขึ้นตรงต่อกรุงเทพฯ และมีเรื่องตำนานจะเล่าต่อไปข้างหน้า เขตแดนกว้างขวางกว่าเมืองเพชรบูรน์ แต่เปนเมืองกันดาร เพราะเทือกพูเขาทั้งสองฝ่ายหยู่ห่างที่แผ่นดินดอน ไม่มีลำห้วยพอจะชักน้ำมาทำการเพาะปลูกได้เหมือนเมืองเพชรบูรน์และเมืองหล่มสัก ได้แต่ทำนาน้ำฝนหรือทำไนที่ลุ่มไกล้ลำน้ำสัก อาหารการกินอัตคัด บ้านเมืองจึงไม่จเริน ตัวเมืองวิเชียรตั้งหยู่ห่างลำน้ำสัก 20 เส้น ด้วยตอนริมน้ำ