หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/178

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
163

เมืองอินทบุรีว่า พระทิมอาพาธถึงมรนะภาพ เขาเห็นว่า เทอเปนพระที่พระเจ้าหยู่หัวโปรดบวดพระราชทาน และฉันได้สั่งไห้อุปการะ จึงปรึกสากับพวกญาติไห้รอการปลงสพพระทิมไว้ บอกมาไห้ฉันซาบก่อน ฉันเห็นว่า พระเจ้าหยู่หัวเคยซงพระกรุนาแก่พระทิมมาแต่ก่อน จึงนำความขึ้นกราบทูนว่า พระทิมถึงมรนะภาพเสียแล้ว มีพระราชดำหรัดว่า พระทิมเปนคนซื่อสัจ ถึงไม่ซงรู้จักตัว ก็ได้ซงอุปการะมาแต่ก่อน โปรดไห้ฉันเบิกสิลาหน้าเพลิงกับผ้าสำหรับชักบังสุกุลเปนของหลวงส่งไปพระราชทานเพลิงสพพระทิม เพราะฉะนั้น งานสพพระทิมก็กลายเปนหย่างสพกรมการที่ได้พระราชทานสัญญาบัตร ด้วยมีข้าหลวงพระราชทานเพลิงและมีกรมการไปช่วยงานเปนเกียรติยส สิ้นเรื่องประวัติพระโจรทิมเพียงเท่านี้ พิเคราะห์ดูสมกับคำสุภาสิตโบรานซึ่งว่า "ไม้ต้นคดปลายตรงยังดัดเอาดีได้ ถ้าปลายคดถึงต้นจะตรงก็ไช้ไม่ได้" จึงเขียนเรื่องรักสาไว้มิไห้สูญเสีย

เมื่อ พ.ส. 2446 มีโจรพวกหนึ่งสมคบกันเที่ยวปล้นไนแขวงจังหวัดปทุมธานี จังหวัดอยุธยา และจังหวัดสุพรรนบุรีเนือง ๆ ถึงเดือนกรกดาคม โจรพวกนั้นปล้นไล่ฝูงกะบือไนแขวงจังหวัดปทุมธานี แล้วไปปล้นที่บ้านชีปะขาวไนแขวงจังหวัดสุพรรนบุรีอีกแห่งหนึ่งติด ๆ กัน เวลานั้น เจ้าพระยาสรีวิชัยชนินทร์ (ชม สุนทรารชุน) ยังเปนพระยา