หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/192

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
177

ความคิดของกัมการ หมายจะเลือกหมอที่ชำนาญการรักสาไข้เจ็บจนมีชื่อเสียง ซึ่งมักจะเปนหมอหลวงโดยมาก มาไห้รับเงินเดือนเปนตำแหน่งนายแพทย์และแพทย์รองประจำโรงพยาบาล แต่เมื่อพระองค์สรีไปเที่ยวตรัดชวนหมอหลวง ปรากตแก่เทอว่า หมอถือตัวกันเปนต่างพวก ไช้วิธีรักสาและยาที่รักสาโรคร่วมกันแต่ไนพวกของตน ซึ่งมักเปนลูกตัวหรือลูกเขย หรือเปนสิสของหมอที่เปนตัวครู ต่างพวกต่างรังเกียดกัน ตามคำที่พระองค์สรีเทอตรัดว่า "ดูราวกับเห็นพวกอื่นว่าไม่เปนหมอไปเสียทั้งนั้น"

ฉันเคยทูนถามว่า "ถ้าเช่นนั้น เอาตำราหมอของหลวงไช้เปนหลักสำหรับโรงพยาบาลไม่ได้หรือ"

เทอตรัดว่า "ได้ลองถามดูแล้ว ต่างคนต่างก็บอกว่าตำราหลวงนั้นไช้เปนหลักไม่ได้จิง อ้างเปนอุทาหรน์ดังเช่นตำรายาว่า เมื่อครั้งพระบาทสมเด็ดพระนั่งเกล้าเจ้าหยู่หัวโปรดไห้ประชุมหมอหลวงแต่งตำรายาที่จารึก นะ วัดพระเชตุพนฯ หมอหลวงต่างคนก็ปิดพรางตำรายาดีของตนเสียไม่ได้ไปลงไนตำราหลวง คงมีตำราที่แต่งไว้แต่ยาหย่างบรมโบรานอันไคร ๆ ก็รู้ด้วยกันหมด แต่วิธีรักสาและยาดีที่ไช้ไนปัจจุบันหามีไม่"

เมื่อไม่สามาถจะไห้หมอร่วมมือกันได้เช่นนั้น กัมการก็ต้องไห้พระองค์สรีหาหมอที่มีชื่อเสียงแต่คนหนึ่งเปนตำแหน่งนายแพทย์ ส่วนแพทย์รองนั้นไห้นายแพทย์หามา จะเปนลูกหลานหรือสิสก็ตาม สุดแต่

23