หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/194

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
179

พยาบาลไม่ช้าก็สิ้นไจ ไม่มีโอกาสจะรักสาไห้หายได้ ทำไห้โรงพยาบาลกลายเปนเรือนตายของคนไข้ กัมการพากันวิตก เกรงจะเสียชื่อโรงพยาบาล จึงปรึกสากันไห้เที่ยวหาคนไข้ที่พอจะรักสาหายมาเข้าโรงพยาบาล มีผู้แนะนำว่า พวกคนเปนโรคมะเรงตามหน้าแข้งนั่งขอทานหยู่ที่สะพานหันและแห่งอื่น ๆ ไนถนนสำเพ็งมีมาก หมอเคาแวนว่า จะรักสาไห้หายได้ไม่ยาก จึงไห้ไปรับพวกเปนมะเรงเหล่านั้น แต่กลับมีผลผิดคาด ด้วยพวกคนที่เปนมะเรงล้วนเปนเจ๊กขอทาน ไม่มีไครยอมไปรักสาตัวที่โรงพยาบาล บอกสัญญาว่าจะรักสาไห้หายก็กลับโกรธเถียงว่า ถ้าแผลหายเสียแล้ว จะขอทานเขากินหย่างไรได้ ลงปลายกัมการต้องขอแรงกันเองไห้ช่วยชักชวนพวกพ้องบ่าวไพร่ของตนที่ป่วยเจ็บแม้เพียงเล็กน้อยไปขอยาหรือรักสาตัวที่โรงพยาบาลพอเปนตัวหย่างแก่มหาชน โดยกะบวนนี้พอปรากตว่า มีคนไปรักสาตัวหายเจ็บกลับไปจากโรงพยาบาล ก็มีผู้อื่นตามหย่าง ความเชื่อถือโรงพยาบาลจึงค่อยมียิ่งขึ้นโดยลำดับมา

(5)

ถึง พ.ส. 2430 ไนเวลากำลังส้างโรงพยาบาลที่วังหลังนั้น ประจวบงานพระเมรุพระราชทานเพลิงพระสพสมเด็ดพระเจ้าลูกยาเทอ เจ้าฟ้าสิริราชกกุธภันท์ ที่ท้องสนามหลวง สมเด็ดพระพุทธเจ้าหลวง กับสมเด็ดพระสรีพัชรินทราบรมราชินีนาถ พระมารดาของสมเด็ดพระเจ้า