การปลูกฝีดาดนั้นมีเรื่องตำนานปรากตมาแต่ก่อนว่า ดอกเตอร์บรัดเล มิชชันนารีอเมริกัน เปนผู้นำวิชาปลูกฝีเข้ามาสู่เมืองไทยไนรัชกาลที่ 3 เมื่อ พ.ส. 2383 เดิมสั่งพรรนหนองฝีที่ทำสำหรับปลูกมาแต่ประเทสอเมริกา ก็ไนสมัยนั้นการคมนาคมระหว่างประเทสยังไช้เรือไบไปมา กว่าจะถึงกันนานวันมาก เมื่อได้พรรนหนองมา ไม่แน่ไจว่าจะยังไช้ได้หรือไม่ กล่าวกันว่า หมอบรัดเลลองปลูกฝีลูกของตนเองก่อน เมื่อฝีขึ้นได้ดังประสงค์ จึงเอาหนองฝีจากแผลลูกปลูกที่คนอื่นต่อ ๆ กันไป แต่ปลูกเพียงไนรึดูหนาวซึ่งอากาสเย็นเหมาะแก่การปลูกฝียิ่งกว่ารึดูอื่น แล้วต้องรอพรรนหนองฝีที่จะมาจากอเมริกาคราวหน้าต่อไป แต่การที่หมอบรัดเลปลูกฝีดาดมีคนเชื่อถือมาแต่แรก แม้พระบาทสมเด็ดพระนั่งเกล้าเจ้าหยู่หัวซงซาบ ก็ซงพระราชดำหริเห็นว่าเปนประโยชน์ ถึงโปรดไห้หมอหลวงไปหัดปลูกฝีต่อหมอบรัดเล แล้วพระราชทานบำเหน็จแก่หมอบรัดเลเปนเงินตรา 5 ชั่ง และโปรดไห้พิมพ์หมายประกาสเปนไบปลิว 10,000 ฉบับ แจกจ่ายชวนชาวพระนครไห้ปลูกฝี หมอบรัดเลเขียนไว้ไนจดหมายเหตุว่า รัถบาลไทยไช้การพิมพ์หนังสือเปนทีแรกไนครั้งนั้น
กรมพยาบาลปลูกฝีก็ยังต้องไช้วิธีเก่าเช่นพรรนนา คือ สั่งพรรนหนองฝีสำหรับปลูกฝีมาแต่ยุโรป ส่งมาทางไปรสนีย์ถึงเมืองไทยได้ไนราว 2 เดือน เร็วกว่ามาจากอเมริกา ไช้โรงพยาบาลสิริราชเปนสถานี
