หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/219

204

เปนหมอมีชื่อเสียงก็รักสาได้แต่ทางยา ไม่ได้หัดรักสาบาดเจ็บ สืบถามหาหมออื่นก็ได้ความว่าทั้งเมืองอุตรดิตถ์ ไม่มีไครจะรักสาได้ เขาบอกว่าหมอรักสาบาดเจ็บได้ มีแต่หมอมิชชันนารีอเมริกันหยู่ที่เมืองพิสนุโลก ฉันต้องไห้จัดเรือลำหนึ่งมีคนแจว 2 ผลัดรีบพาคนเจ็บล่องจากเมืองอุตรดิตถ์แจวลงมาตลอดคืนจึงถึงหมอ แต่เดชะบุญหมอรักสาหายได้ไม่เปนอันตราย เหตุครั้งนั้นทำไห้ฉันเห็นประจักส์ไจ ว่าคนตามหัวเมืองที่ตายด้วยบาดเจ็บเพราะไม่มีหมอรู้จักรักสาเห็นจะมีมาก จำจะต้องไห้มีหมอหลวงสำหรับรักสาบาดเจ็บขึ้นตามหัวเมือง ถึงคราวประชุมเทสาภิบาล ฉันจึงเสนอความเห็นต่อที่ประชุมว่า แพทย์ประจำเมืองต่อไปควนต้องไห้รู้จักรักสาบาดเจ็บด้วยทั้งนั้น แต่จะไห้เปนเช่นนั้นโดยเร็วไม่ได้ เพราะหมอไทยที่รู้วิชาตัดผ่ารักสาบาดเจ็บยังมีน้อย และหมอยาที่เปนตำแหน่งแพทย์ประจำเมืองทำการดีหยู่ จะไล่ออกก็ไม่ควน จึงเห็นควนจะกำหนดแต่หย่างหนึ่งว่าผู้จะเปนแพทย์ประจำเมืองต่อไปต้องรู้วิชาตัดผ่าด้วย เช่นแพทย์ประกาสนียบัตรของโรงเรียนแพทย์ไนกรมพยาบาลจึงจะเปนได้ ที่ประชุมเทสาภิบาลเห็นชอบด้วยลงมติดังว่านั้น แต่นั้นมากะทรวงมหาดไทยก็หาหมอประกาสนียบัตรที่เรียนตลอดหลักสูตรไนโรงเรียนแพทย์มาตั้งเปนแพทย์ประจำเมือง เปนเหตุไห้พวกหมอประกาสนียบัตรที่ต้องไปหากินด้วยการอื่น กลับหาตำแหน่งไนราชการได้โดยวิชาหมอ มีคนสมัคเรียนวิชาแพทย์มากขึ้น เลยเปนปัจจัยไห้โรงเรียนแพทย์กลับรุ่งเรืองดังกล่าวมาแล้ว