หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/24

9

จนมีพรรสาอายุมาก ได้เปนสมภารวัดฉลอง เรื่องประวัติแต่ต้นจนตอนนี้ไม่แปลกหย่างไร มาเริ่มมีอภินิหารเปนอัสจรรยเมื่อเกิดเหตุด้วยพวกจีนกัมกรทำเหมืองแร่ที่เมืองภูเก็ตเปนกบดเมื่อ พ.ส. 2419 (ดังจะมีเรื่องปรากตไนนิทานที่ 15 ต่อไปข้างหน้า) เวลานั้น รัถบาลไม่มีกำลังพอจะปราบปรามพวกจีนกบดไห้ราบคาบ ได้แต่รักสาตัวเมืองไว้ ตามบ้านนอกออกไปพวกจีนเที่ยวปล้นสดมค่าฟันผู้คนได้ตามชอบไจ ไม่มีไครต่อสู้ จึงเปนจลาจลทั่วไปทั้งเมืองภูเก็ต เรื่องที่เล่าต่อไปตอนนี้เขียนตามคำท่านพระครูวัดฉลองเล่าไห้ฟังเองว่า เมื่อได้ข่าวไปถึงบ้านฉลองว่า มีจีนจะออกไปปล้น พวกชาวบ้านกลัว พากันอพยพหนีไปซ่อนตัวหยู่ตามบนพูเขาโดยมาก เวลานั้น มีชายชาวบ้านที่เคยเปนลูกสิสของท่านสักสองสามคนไปชวนไห้ท่านหนีไปด้วย แต่ท่านตอบว่า "ข้าหยู่ไนวัดนี้มาตั้งแต่ยังเปนเด็กจนอายุถึงปานนี้แล้ว ทั้งเปนสมภารเจ้าวัดหยู่ด้วย จะทิ้งวัดไปเสียหย่างไรได้ พวกสูจะหนีก็หนีเถิด แต่ข้าไม่ไปละ จะต้องตายก็จะตายหยู่ไนวัด หย่าเปนห่วงข้าเลย" พวกลูกสิสอ้อนวอนเท่าได ท่านก็ยืนคำหยู่หย่างนั้น เมื่อคนเหล่านั้นเห็นว่า ท่านไม่ยอมทิ้งวัดไป ก็พูดกันว่า "เมื่อขรัวพ่อไม่ยอมไป จะทิ้งไห้ท่านตายเสียหย่างไร" จึงเข้าไปพูดแก่ท่านว่า "ถ้าขรัวพ่อไม่ไป พวกผมก็จะหยู่เปนเพื่อน แต่ขออะไรพอคุ้มตัวสักหย่างหนึ่ง" ท่านจึงเอาผ้าขาวมาลงยันตเปนผ้าประเจียดแจกไห้คนละผืน พวกนั้นไปเที่ยวเรียกหาเพื่อนได้เพิ่มเติมมารวมกันสัก 10 คน เชินตัวท่านไห้ลงไปหยู่ที่ไนโบด พวก

2