หน้า:นิทานโบราณคดี - ดำรงราชานุภาพ - ๒๔๘๗.pdf/45

30

กับคนหาบหามสิ่งของเพื่อจะเดินทางบกไปเมืองสุพรรนบุรี เวลานั้น พระยาอินทรวิชิต (เถียร) เปนผู้ว่าราชการจังหวัดอ่างทอง แกได้รับราชการไนกรมมหาดเล็กแต่ไนรัชกาลที่ 4 เคยอุ้มฉันมาเมื่อยังเปนเด็ก จึงคุ้นกันสนิธกว่าขุนนางที่เปนชาวหัวเมือง แต่สังเกตดู แกไม่เต็มไจจะไห้ฉันไปเมืองสุพรรน บอกว่า หนทางไกล ไม่มีที่จะพักแรม และท้องทุ่งที่จะเดินทางไปก็ยังเปนน้ำเปนโคลน ถ้าฉันไป เกรงจะลำบากนัก ฉันตอบว่า เมื่อขึ้นไปเมืองเหนือ ได้เคยเดินบกทางไกล ๆ มาหลายแห่งแล้ว เห็นพอจะทนได้ ไม่เปนไรดอก ทั้งได้สั่งไห้เรือไปคอยรับหยู่ที่เมืองสุพรรน พวกเมืองสุพรรนรู้กันหยู่หมดว่า ฉันจะไป ถ้าไม่ไป ก็อายเขา แกได้ฟังตอบก็ไม่ว่ากะไรต่อไป แต่แกไม่นิ่ง ออกจากฉัน แกไปหาพระยาวรพุทธิโพคัยซึ่งเปนผู้ไหย่ไนราชการที่กับฉัน ไปถามว่า "นี่ไนกรมท่านไม่ซงซาบหรือว่า เขาห้ามไม่ไห้เจ้านายสเด็ดไปเมืองสุพรรน ทำไมเจ้าคุนไม่ทูนห้ามปราม" พระยาวรพุทธิฯ ก็เห็นจะออกตกไจ มาบอกฉันตามคำที่พระยาอ่างทองว่า ฉันสั่งพระยาวรพุทธิฯ ไห้กลับไปถามพระยาอ่างทองว่า ห้ามเพราะเหตุได แกรู้หรือไม่ พระยาอ่างทองบอกมาว่า "เขาว่า เทพารักส์หลักเมืองสุพรรนไม่ชอบเจ้านาย ถ้าสเด็ดไป มักทำไห้เกิดภัยอันตราย" ฉันได้ฟังก็เข้าไจไนขนะนั้นว่า เหตุที่พระยาอ่างทองไม่อยากไห้ฉันไปเมืองสุพรรน คงเปนเพราะแกมีความภักดีต่อพระราชวงส์ เกรงว่า จะเกิดภัยอันตรายแก่ฉัน จึงห้ามปราม ถ้าเปนเจ้านายพระองค์อื่น ก็เห็นจะคิดอุบายบอกปัดไม่จัดพาหนะถวาย