หน้า:นิพนธ์ - สุมนชาติ สวัสดิกุล - ๒๕๐๗.pdf/45

"สยาม" ว่า "เซียม" บ้าง "เสี้ยม" บ้าง "เสี้ยมก๊ก" บ้าง เสี้ยนโล้ บ้าง และบางคราวก็ว่า "เสี้ยมหลอ" หรือ "เสี้ยมล่อก๊ก" ฯลฯ ในหนังสือของโบราณคดีสโมสรเรื่อง "พระราชไมตรีในระหว่างกรุงสยามกับกรุงจีน"^๕ ซึ่งแปลจากหนังสือในภาษาจีนชื่อ คิมเตี้ยซกทางจี๋ หวงเฉียวบุ๋นเหี่ยนทงเค้า และ ยี่จั๊บสี่ซื้อ ปรากฏว่า แต่โบราณมา จีนเรียกพระเจ้าแผ่นดินไทยว่า "เสี้ยมหลอก๊กอ๋อง"^๖ ด้วยเหตุผลดั่งกล่าวมาแล้วนี้ จึงอาจสันนิษฐานได้ว่า "สยาม" เป็นชื่อเก่าแก่ใช้เรียกไทยมาแต่โบราณกาลเมื่ออยู่ในประเทศจีน และเป็นชื่อที่ติดมากับชนชาติไทยในเมืองไทยเดิม ไทยใช้เรียกนามประเทศและสัญชาติของประชาชนมาโดยลำดับมากบ้างน้อยบ้างตามสมัยนิยม จนถึงวันชาติใน พ.ศ. ๒๔๘๒ ไทยจึงได้ประกาศเป็นรัฐนิยมเลิกใช้ชื่อ "สยาม" เสีย เปลี่ยนชื่อประเทศ ประชาชน และสัญชาติของประชาชน เป็น ประเทศไทย ชาวไทย และชาติไทย โดยลำดับ ทั้งนี้ เพื่อให้ไทยได้เป็น "ไท" โดยสมบูรณ์ คือ "เป็นไทแก่เทศ เป็นไทแก่ไท้ และเป็นไทแก่ไทย" และให้

– ๓๘ –