หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๔
ครึกเสียงกึกก้อง ระฆังฆ้องกลองแซ่ทั้งแตรสังข์ |
ประดังเสียงเพียงพื้นพิภพพัง มีทุกครั้งดังทุกคราว |
ฉาวทุกที โอ้ว่าดวงจันทร์เจ้าดูเศร้าหมอง ไม่ผุดผ่อง |
เผือดอับพยับสี อยู่ในปากราหูอสุรี มีนาทีปล่อยปละ |
สละกัน แต่ตัวพี่มิได้มีนาทีชื่น ทุกวันคืนเฝ้าวิโยค |
ด้วยโศกศัลย์ ครวญคนึงถึงมิตรที่ติดพัน พี่ชมจันทร์ |
ต่างเจ้าเยาวมาลย์ เมื่อวันที่เทศนามหาชาติ ได้เห็น |
นาฏนุชนงค์ยอดสงสาร สัปรุษคับคั่งฟังกุมาร ชัชวาลย์ |
แจ่มแจ้งด้วยแสงเทียน พี่ฟังธรรมเทศน์จบไม่พบน้อง |
เที่ยวเมียงมองเลี้ยวลัดฉวัดเฉวียน ไม่พบพักตร์ |
เยาวมาลย์ในการเปรียญ ก็วนเวียนมาบ้านรำคาญใจ |
ถึงฤดูเดือนอ้ายไม่ได้สมร ยิ่งหนาวนอนกอดประทับ |
ไม่หลับไหล ถึงกอดหมอนนอนนิ่งแล้วผิงไฟ ไม่อุ่นใจ |
เหมือนกอดแม่ยอดรัก พี่เปนทุกข์ทุกเดือนเหมือนจะ |
ม้วย ใครจะช่วยทุกข์ได้ไม่ประจักษ์ ให้คับแค้น |