หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๖
กลัวศรีเสีย อลิ้มอะเหลี่ยเหลือดีไม่มีหมอง คัด |
ปีกเปิดเลิศล้วนนวลละออง อนงค์น้องน่ารักลักขณา |
บ้างก็กางคันฉ่องส่องกระจก เห็นผมดกคิ้วดำขำหนัก |
หนา อุส่าห์ถอนอุส่าห์ตัดหัดเล่นตา เปนวิชาชวนชาย |
ให้ตายใจ บ้างก็ยิ้มพริ้มพรายขยายแก้ม เอาหมึก |
แต้มให้ดำทำเปนไฝ ล้วนแต่งตัวทั่วกันทุกวันไป |
นี่ฤๅใครจะไม่รักภักคินี ทั้งขาวขำสำอางเหมือนอย่าง |
ปั้น ย่อมหวานมันเหมือนกันหมดรศอิตถี ผูกสายสร้อย |
กบข้อมือลือว่ามี ทุกวันนี้นับถือข้อมือทอง บ้างก็ไป |
วัดวาหาหลวงพี่ ขึ้นกุฎีน้อมกายถวายของ ใครไม่ |
รู้ดูทีเหมือนพี่น้อง เขาแอบมองลอบดูรู้อุบาย ธรรมดา |
ว่ารักเขามักรู้ เพราะตาหูบอกเหตุสังเกตง่าย จะเจรจา |
พาทีมีแยบคาย ใครอย่าหมายว่าจะปิดไม่มิดเลย เช่น |
ทำนองของฉันทุกวันเล่า เขารู้เท่าทั้งนั้นฉันก็เฉย |
โอ้โอ๋อกชายที่หมายเชย ยังไม่เคยแล้วยิ่งคิดจิตร |