หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๔
กันกับเราที่เศร้าใจ ถ้ารักกันลั่นเปรี้ยงดังเสียงฟ้า |
หูจะชาเสียด้วยดังฟังไม่ไหว แต่เงียบเสียงสิยังอึงคนึง |
ไป ราวกับไฟไหม้ฟางสว่างโพลง ถ้าคนอื่นตรึกตรอง |
ก็ต้องที แต่เรานี้ขวนขวายแทบตายโหง ก็มิได้ |
สายสมรนอนคลุมโปง ยังดังโด่งพลอยเขาน่าเศร้าใจ |
แต่นั่งตรึกนอนตรึกนึกถึงน้อง แม้นจะรองชลนาสัก |
ห้าไห ถ้าใครแย่งแกล้งพาขวัญตาไป คงจะใส่เสีย |
ให้ยับไม่นับชิ้น จะถากเชือดเลือดเนื้อเอาเกลือทา |
สับศีศะเสียให้สาอารมณ์ถวิล จะทิ้งให้กาแร้งมันแย่ง |
กิน จึงจะสิ้นความแค้นแน่นอุรา เอะอะไรใจจิตคิดฉนี้ |
ไม่ควรที่จะโกรธขึ้งด้วยหึงษา จะเปนเวรเปล่าเปล่าไม่เข้า |
ยา จิตรนะอย่าอำมหิตให้ผิดคน เมื่อรักเขาเราก็รัก |
ไว้นิ่งนิ่ง ถึงใครชิงนางงามตามกุศล ถ้าคู่แท้แลจะ |
ไปข้างไหนพ้น อย่าร้อนรนรุกรานรำคาญใจ ครั้นคิด |
ได้หายหึงไม่ขึ้งโกรธ ค่อยปราโมชยิ้มย่องสนองไข |