หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๕
ที่จริงจิตรฉันไม่กล้าจะฆ่าใคร ตั้งหม้อใหญ่กระนั้นดี |
ฉันเอง แต่ความรักรักจริงไม่ทิ้งรัก ยังไม่หักได้ก่อน |
ลงนอนเขลง น่าหัวร่อหนอเราไม่เข้าเพลง พูดเอา |
เองแก้เองออกวุ่นวาย ด้วยความรักหนันแน่นแสน |
จะคลั่ง เหลือกำลังที่จะหักให้รักหาย ถ้าสมรัก |
นั่นแลฉันพลันสบาย ไม่เหมือนหมายแล้วเห็นไม่เปน |
คน ทำกะไรโฉมเฉลาจะเข้าใกล้ ฉันจะได้ฝากรักเสีย |
สักหน ขอเปนข้านางงามไปตามจน จะสู้ทนทุบถอง |
ให้น้องใช้ ยิ่งรำพรรณปั่นป่วนรัญจวนจิตร ถ้าแม้นผิด |
ที่นี่แล้วที่ไหน เหมือนหมายไม้กลางป่าพนาไลย |
สุดวิไสยที่จะมุ่งผดุงปอง จะเอาจริงดังใจไม่ได้แท้ |
มีก็แต่ทรัพย์นึกไม่ตรึกถอง ถ้านึกได้เหมือนนึกที่ |
ตรึกตรอง จะนอนร้องลครเล่นให้เย็นใจ นึกนึกแล้ว |
ก็เปล่าเรายิ่งวุ่น เจ้าประคุณน้ำตาพากันไหล ท่าน |
เจ้าจอมหม่อมจิตรนี่คิดไป แสนอาไลยเพียงกาย |
จะวายชนม์ เต็มกระเดือกเสือกกระแด่วอยู่แล้วหนอ |