แลเด็กหญิงหื้ออิ่มด้วยเข้าน้ำโภชนอาหาร หื้ออิ่มเต็มใจแล้ว เมื่อเจ้ากุมารลุกย่างเที่ยวไปได้แล้ว ภายลุนนายบ้าน กดผากดจิงพาเอาขาเจ้าแม่ลูกกับเด็กหญิงหนีไปอยู่บ้านอัน ๑ ชื่อบ้านสะบานอันนั้น เปนบ้านข่มเวียกพระยางำเมืองหั้นแด นายบ้านทั้ง ๒ ก็เลี้ยงดูยังเจ้ากุมารพอใหญ่อายุได้ ๑๖ ปีหั้นแด นายบ้านทั้ง ๒ ก็พาเอากุมารเมือไหว้สาพระยางำเมือง พระยา หันแล้วก็มีใจเอนดูกรุณามากนัก เจ้ากุมารก็ใช้สอยดีนัก พระยาก็จิงใส่ชื่อว่า เจ้าขุนไส่ ว่าอันแล เจ้าขุนใส่ท่านใช้สอยดีนัก พระยาก็เลี้ยงไว้หื้อเปนลูกนายข่มเวียกผู้ ๑ หั้นแล
๏ ครั้นอยู่มา ยังมีการพระยางำเมืองอัน ๑ หนักนัก พระจิงปงอาชญาไว้แด่เจ้าขุนไส่ ๆ ก็หื้อแล้วแด่การอาชญาซู่ ประการหั้นแด เมื่อนั้นพระยาก็มีความยินดีนัก ก็กรุณาหื้อคนทั้งหลายสร้างแปงเรือนหลัง ๑ กับเข้าของเงินคำหื้อ แก่แม่เจ้าขุนไส่นั้นแล อยู่มาบ่นานเท่าใดพระยาก็เลี้ยงไว้หื้อเปนหมื่นแช่ต่าง แล้วก็ยกหื้อไปกินเมืองปราดหั้นแล เมื่อนั้นพระยาก็ยกชื่อขึ้นว่า เจ้าไส่ยศ เพื่ออันแล เมื่อนั้นพระยางำเมืองจิงไว้นางผู้ ๑ ชื่อว่า อั้วสิม กับลูกชายผู้ ๑ ชื่ออามป้อมไว้หื้อขาเจ้าแม่ลูกกินเมืองปัวหั้นแล ครั้นเถิงฤดูปีใหม่เดือนใหม่นางพระยาปัวแต่งบรรณาการเมือไหว้ พระยางำเมือง นางเมือฮอดเมือง พยาวแล้วก็ไหว้พระยา ถวายบรรรณาการหั้นแล
๏ อยู่มาบ่ช้านานเท่าใด ขาแม่ลูกจะลาพระยาเมือเมืองปัว ก็แต่งแกงควายเมือถวายพระยางำเมืองหั้นแด พระยาได้ กินแกงควายนั้นแล้ว ก็ว่าเล่นนางพระยาปัวว่า แกงควายยังหวานแด่เท่าว่าน้ำหนักหนาว่าอัน นางพระยาปัวได้ยินก็ เคียดไว้ในใจ เถิงวันลุน นางพระยา
