๏ ทีนี้จักกล่าวฝ่ายพระยายองก่อนแล ในเมื่อจุลศักราช ๑๑๔๙ ตัวนั้น ท่านก็ได้เข้าใจผิดบ่รำเพิงเถิงบ้านเมืองแห่งตน ลวดได้พร้อมใจกับด้วยพระยาแพร่ฟื้นฟันเจ้าหมวยหวานเชียงแสน ในศักราชนั้นสิ่งเดียวเดือนยี่ขึ้น ๖ ค่ำ ม่านก็ยก ทัพลงมาเถิงบ้านกุ่มเมืองเชียงรายทางบ้านดายท่าแพร่หั้นแล ยามนั้นพระยาเชียงของพระยาเชียงรายแลพระยาน่าน ก็ยกครอบครัวไพร่ไทยหนีลงมาเปนข้าใต้เสี้ยงหั้นแล ดังตัวพระยายองก็บ่ลงมา ก็เอาครอบครัวไพร่ไทยแห่งตนข้ามของหนีไปตั้งอยู่เมืองหลวงภูคาที่นั้นแล
ครั้นว่ากองทัพม่านเข้ามาเถิงเวียงเชียงแสนดังนั้น เจ้านาขวาเมืองเชียงแสนก็เอาครอบครัวไพร่ไทยคืนออกมาตั้งอยู่ เมืองเชียงแสนกับด้วยโปม่านทั้งหลายดังเก่าหั้นแล ยามนั้นโปม่านทัพทั้งหลายก็บ่ยกทัพไปรบกับด้วยพระยายองเทือะ เหตุว่าม่านโปทัพทั้งหลายรำเพิงว่าพระยายองนี้หากเปนข้าพระมหากระษัตริย์เจ้าแต่เดิมมาดาย อนึ่งลูกมันก็อยู่ในสำนักพระ มหากระษัตริย์เจ้าแล ฮอยมันบ่แพ้ท่านกลับตามท่านซะแด ผิแลมิเปนสันนั้นมันก็ยังจักคืนมาเปนข้ามหากระษัตริย์ดังเก่าซะแด ว่าอันโปม่านทัพทั้งหลายก็ยั้งรอฟังดูหั้นแล พระยายองก็บ่ออกมาเท่าห้างทัพอยู่ท่ารบม่านสิ่งเดียว
๏ อยู่มาเถิงจุลศักราชได้ ๑๑๕๒ ตัว ปีกดเสร็จ ม่านก็ยกเอากองทัพเข้ามารบเอาพระยายอง พระยายองก็แตกพ่าย เข้าไปทางเมืองหลวงพระบาง ว่าจะเข้าไปเมืองแถงว่าสันนั้น เมื่อนั้นม่านก็ตามทวยเข้าไปก็ลวดได้ตัวพระยายองนั้นแล้ว ม่านก็เอาลงไปเมืองอังวะบ่ทัน
