เจ้านายท้าวขุนไพร่ไทยทั้งหลายหนภายในมีเจ้าอารามาธิบดีวัดศรีบุญเรืองที่นั้นเปนเค้า พร้อมกันก่อแรกสร้างเสาวิหาร แลฝาพนักใส่สตายบริบูรณ์ แล้วอยู่ที่นั้นหั้นก่อนแล เมื่อนั้นอาชญาเจ้าหลวงแลครูบาเจ้าวัดแช่แห้งที่นั้นแล องค์พระพุทธรูปเจ้านั้นก็เปนอันชักแห้งแตกไปสันนั้น ท่านก็พาเอาเจ้านายไพร่ไทยทั้งหลายภายในหมายมีครูบาวัดแช่แห้งเปนเค้า ก็พร้อมกันสร้างขันสีใส่สตาย แลทามุกรักใส่น้ำเกลี้ยงดีงามแล้ว แล้วก็ติดคำบริบวรณ์แล
๏ เถิงจุลศักราชได้ ๑๑๕๕ ตัวปีกาเป๋า เดือน ๙ ทุติยขึ้น ๑๑ ค่ำเม็งวันพฤหัศบดีไทยกาบยี่ยามรุ่งเมื่อคืนนั้น ไม้มหาจำลงอันเปนมูลจำหงาย อันสำหรับหมายกับภูเพียงแช่แห้งแต่เมื่อพระสัพพัญญูมาฐาปนาไว้เกษาธาตุหั้น อันพระมหาอนันตเถรเจ้าเอาธาตุพระพุทธเจ้ามาห้อยนั้น ก็หักโค่นแต่เค้าลงมาพาดตีนมหาธาตุตั้งแต่หม้อคว่ำลงมาจับกาบสามก็แตกมางไปสามกาบ ลงมาจับแท่นสี่เล้มตั้งปากขันหลวงนั้นก็แตกพังลง ถูกใส่ปากขันหลวง ก็ปลดพังลงมา จับแท่นบัลลังก์ถ้วน ๒ ลงมาถูกใส่แท่นบัลลังก์หลวงตั้งธรณีอันถ้วนตน ก็แตกพังลงแล อนึ่งวิหารน้อยที่สถิตย์สำราญพระเจ้าทันใจห้องน่าก็ลงฟาดตีใส่ก็โค่นด้านหลุพังไปเสี้ยง เท่าเว้นไว้ที่พระเจ้าอยู่นั้นแล
ในจุลศักราชสิ่งเดียวนั้นเดือนยี่ขึ้น ๑๔ ค่ำ วันเสาร์ฤกษ์ ๒ ตัวยามกองงาย อาชญาหลวงเจ้าอัตถวรปัญโญ ท่านเอานายท้าวขุนไพร่ไทยลุกแต่เมืองงั่วขึ้นมาแผ้วบ้านพ้อปากน้ำสาที่นั้นแล้ว เถิงเดือน ๔ ขึ้น ๔ ค่ำวันเสาร์ ฤกษ์ ๒๐ ตัว ยามทูตเช้า ก็ได้แรกตั้งเวียงไม้ลำแป้นไม้แก่นหื้อเปนเวียงบ้านพ้อปากน้ำสาที่นั้นแล
