ก็ชวนกันมาถามงะตอว่า คิดการอย่างไรจึงทำดังนี้ งะตอตอบว่า ยกมาจะเอาราชสมบัติ แต่ทว่า ยังหาถึงกำหนดโชคไม่ จึงไม่สำเร็จความคิด อายแก่พวกเพื่อน จึงเข้ามาสู้ตาย ว่าแล้วก็หัวเราะ ครั้นถ้วน ๓ วัน เจ้าอังวะให้เอาตัวขึ้นไปใส่เตาชักด้วยสูบ ๔ ใบแต่เวลาบ่าย ๓ โมงเศษ ด้วยเพราะว่าเป็นเชื้อกระษัตริย์ งะตอไม่ระทดท้อ ยืนยิ้มอยู่ในเพลิง จนถึงเวลาพลบค่ำ พวกเพ็ชฌฆาตจึงอ้อนวอนว่า อย่าทนลำบากไปเลย งะตอจงว่า สูจะให้ตาย ก็ไปเอาน้ำมาให้กูกิน ครั้นได้กินน้ำแล้ว ก็ล้มลงกับที่ พวกเพ็ชฌฆาตกวาดเอาฝุ่นทรายทิ้งทับลง แล้วก็เลิกกลับไป ๚
๏ ณศักราช ๑๑๖๘ ปีขาลนักษัตร อัฐศก ฦๅกันณเมืองอังวะว่า มีคนดีผู้หนึ่งพูดจาอ้างอวดความรู้ แล้วสรรเสริญถึงงะตอว่า ฆ่าไม่ตาย ตัวนั้นพูดจาไม่ย่อท้อ ต่อกรมการเมืองเปร ๆ เอาตัวไปจำไว้ใส่โซ่ตรวนก็ไม่ติด เจ้าอังวะจึงใช้เรือทองลงมาจับเอาตัวขึ้นไป แล้วเจ้าอังวะถามว่า งะตอสิให้ฆ่าตายเสียแล้ว เหตุใดจึงว่า ไม่ตาย ชายแก่คนนั้นจึงว่าแก่เจ้าอังวะว่า งะตอนั้นเป็นเพื่อนลูกศิษย์ครูเดียวดีเหมือนกันกับเรา ซึ่งเอาไปฆ่าเสียนั้น งะตอหาตายไม่ ถ้าตาย โยมอุปฐากพระเจ้าองค์ใหญ่กลัว ก็ให้นิ่งอยู่เถิด อย่ารบกวนเขาวุ่นวาย แม้นไม่ฟังคำเราว่า จะพากันฉิบหายเสียหมด เจ้าอังวะจึงสั่งว่า ตาคนนี้เป็นบ้า อย่าให้เข้ามาในวังต่อไป แต่นั้นมาสักสองสามวัน ชายแก่นั้นก็หายเงียบไป ๚
๏ ราชการเมืองพะม่านั้นเห็นฟั่นเฟือนนัก อุเยนมูผู้รักษาสวนหลวงทูลเจ้าอังวะว่า จะขอเรียกส่วยต้นผลไม้ให้ได้ทองปีละร้อยชั่ง เจ้าอังวะสั่งให้ทำตามถนัด อุเยนมูเห็นสวนต้นผลไม้ของราษฎรผู้ใดดี เอากรุย
