หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๑๙) - ๒๔๖๓.pdf/54

๔๗

งาน ไม่เปนผู้ชอบความวิวาทฤๅจะเห็นชอบในการเปลี่ยนแปลง และกล่าวกันว่านิสัยใจคอของชาวสยามเกลียดชัง ความไม่สุจริตชาวสยามมีรูปพรรณสัณฐานเตี้ย พวกผู้หญิงโดยมากดูเหมือนหาที่สูงกว่า ๕ ฟิตขึ้นไปก็โดยยาก เครื่องนุ่งห่มผู้ชายใช้เสื้อกระ บอกหลวม ๆ ( ที่จริงนิยมเสื้อที่คับ ) มีแขนและตัวยาวลงมาถึงเอว และขัดดุมจนถึงคอ ( ไม่เปิดแปะคอเสื้อ ) กับมีนุ่งเปนผ้าทอของพื้นเมืองยาวประมาณ ๓ หลาและกว้าง ๑ หลา พันรอบเอวแล้วม้วนเอามาไว้ในหว่างขา (โจงกระเบน ) ได้เพื่อให้รูปอย่างกางเกง ( นิกเกอรบอกเกอร์ ) น่องและเท้าปล่อยไว้ให้เปลือย ( ไม่สวมถุงน่องรองเท้า ) แต่ผู้มีบันดาศักดิ์ ถ้าจะออกนอกบ้านมักใช้สวมรองเท้าฤารองเท้าแตะ พวกผู้หญิงแต่งตัวคล้ายพวกผู้ชายมาก ถ้าไม่ใช้เสื้อกระบอกก็ถนัดใช้ผ้าห่มคลุมพาดบ่า ( สไบเฉียง ) เปนเครื่องคลุมร่างกายได้บางส่วนเท่านั้น ทั้งผู้หญิงผู้ชายใช้โกนศีศะเหลือไว้แต่เบื้องบนเปนกระเปาะ ( ผมมหาดไทย ผมปีก ) ประมาณยาวขนาดเท่ากันกับแปรงปัดผ้าธรรมดา ซึ่งดูก็แปลกอยู่ เขากล่าวกันว่า ผู้ชายและผู้หญิงไว้ผมผิดกัน แต่ฝ่ายเราสังเกตไม่ออก เว้นแต่จะเปนด้วยผู้ชายประจงในเรื่องโกนมากกว่า เด็กเล็ก ๆ เอาผมไว้จนอายุได้ ๑๐ ฤๅ ๑๑ ขวบ ก็โกนเสีย ในการโกนผมมีพิธีใหญ่โต และถ้าเปนเจ้าก็มีการสมโภชอย่างเอิกเกริก สมเด็จพระเจ้าแผ่นดินทรงชี้ให้ เซอ แฮรี ออด ดูเจ้าชายพระองค์