หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๑) - ๒๔๕๗.pdf/100

หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
๗๙
ตำนานพระแก้วมรกฎ

 แต่ที่นี้จะกล่าวเรื่องตำนานพระแก้วมรกฎต่อไป ดำเนินความแต่ต้นดังนี้ จะกล่าวนิทานพระแก้วเจ้าอันประเสริฐล้ำเลิศยิ่งนักหนา ยังมีพระอรหันต์เจ้าพระองค์หนึ่งทรงนามชื่อว่าพระนาคเสน อันจบด้วยไตรปิฎก แลมีปัญญาอันฉลาดฦกล้ำ แลรู้โจทนาแก้ปฤษณาปัณหาทั้งปวง ซึ่งพระอรหันต์เจ้าองค์นั้นเธอเปนอาจารย์แก่พระยามิลินทราชมหากระษัตริย์ นั้นแล เดิมเมื่อพระศรีสากยมุนีโคดมบรมพุทธครูเจ้า พระองค์ได้เสด็จดับขันธ์เข้าสู่เมืองแก้ว กล่าวคืออมตมหานฤพานไปแล้วนั้น ครั้นอยู่มานานได้ ๕๐๐ พระวัสสา ยังมีพระอรหันต์เจ้าพระองค์หนึ่ง มีนามปรากฏชื่อว่าพระมหานาคเสน เปนศิษย์แห่งพระมหาธรรมรักขิตเถร อยู่ในอโสการามอันมีในปาตลีบุตรมหานครแล ครั้นพระมหาธรรมรักขิตเถรเจ้านิพพานไปแล้ว อยู่มาข้างหลังพระมหานาคเสนองค์เปนศิษย์เธอจึงพิจารณาเห็นโดยปัญญาแห่งเธอ ว่า ควรเราจะสร้างพระพุทธรูปเจ้าไว้ให้เปนที่นมัสการแก่มนุษย์แลเทพาไปข้างน่า นั้นควรแล แต่ว่าเราจะสร้างด้วยเงินแลคำให้มั่นคงถึง ๕๐๐๐ พระวัสสานั้นหาได้ไม่ด้วยคนทั้งปวงเขามีโลภะโทสะโมหะมาก กลัวแต่เขาจะทำให้พระพุทธรูปเจ้าฉิบหายยับเยินเสียแต่ข้างน่านั้นแลควรเราจะสร้างพระพุทธรูป