แล้วก็เสด็จคืนเมื่อสู่เมืองสวรรค์อันเปน ที่อยู่ของพระองค์นั้นแล อยู่มาแต่นั้นบั้นพระมหานาคเสนเจ้า ครั้นท่านได้แก้วมรกฎลูกนั้นแล้วก็มีความยินดีเปนที่สุด แล้วท่านจึ่งลำลึกนึกในใจว่า เราจะได้บุทคลผู้ใดมีปัญญาอันฉลาด อาจ มาสร้างแปลงยังพระพุทธรูปเจ้าด้วยแก้วมรกฎลูกนี้ ให้สำเร็จดังความปรารถนาของเรานี้เล่า ครั้นพระมหานาคเสนเจ้านึกในน้ำพระไทยดังนี้แล้ว
๏ เมื่อนั้นพระวิศณุกรรมเทพบุตร ก็ฉลาดรู้อัธยาไศรยน้ำใจแห่งพระมหานาคเสนเจ้าแล้ว พระวิศณุกรรมจึ่งจำแลงแปลงกายเปนมนุษย์คนหนึ่งเข้ามาไหว้พระมหานาคเสนเจ้า แล้วว่า ข้าแต่พระผู้เปนเจ้า ข้านี้ก็ฉลาดเคยสร้างแปลงพระพุทธรูปเจ้าแล ถ้าและพระผู้เปนเจ้ามีความ ปรารถนาจะใคร่สร้างพระพุทธรูปเจ้า ด้วยแก้วมรกฎลูกนี้ ข้าก็จะสร้างแปลงให้สำเร็จความปรารถนาพระผู้เปนเจ้าเถิด
๏ เมื่อนั้นบั้นพระมหานาคเสนเจ้า ครั้นได้ฟังยังถ้อยคำพระวิศณุ กรรมเทพบุตรอันจำแลงแปลงเปนมนุษย์เข้ามาบอกแก่ตนนั้นแล้ว ท่านก็มีน้ำใจยินดีเปนที่สุด ท่านจึงพูดกับบุรุษคนนั้นว่าถ้าท่านเคยฉลาดสร้างแปลงอย่างนั้น ท่านจงสร้างแปลงยังพระพุทธรูปเจ้าด้วยแก้ว มรกฎลูกนี้ ให้เปนที่นมัสการแก้มนุษย์แลเทพบุตรทั้งปวงเถิด
๏ เมื่อนั้นจึงพระวิศณุกรรมเทพบุตร อันจำแลงแปลงเปนบุรุษนั้น ครั้นได้ฟังพระมหานาคเสนบอกตนเท่านั้นแล้ว ท่านก็สร้างแปลงยังพระพุทธรูปเจ้าด้วยแก้วมรกฎลูกนั้น นานได้ ๗ วันจึงสำเร็จการแล้ว
