เจ้าเมืองบ่เอาจะกอบในไพร่ลู่ทาง เพื่อนจูงงววไปค้า ขี่ม้าไปขาย ใครจกกใคร่ค้าช้างค้า ใครจกกใคร่ค้าม้าค้า ใครจกกใคร่ค้าเงือนค้าทองค้า ไพร่ฝ้าหน้าใคร่ ลูกเจ้าลูกขุนผู้ใดแล้ ล้มตายหายกว่าอย้าวเรือน พ่อเซื่อเลือค้ำ มนนช่างขอลูกเมียเยียเข้า ไพร่ฝ้าข้าไทย ป่าหมากป่าพลู พ่อเซื่อมนนไว้แก่ลูกมนนสิ้น ไพร่ฝ้าลูกเจ้าลูกขุน ผิและผิดแผกแสกข้างกนนส่วนใดแท้แล้ จีงแล่งความแก่ข้าด้วยซื่อ บเข้าผู้ลกกมกกผู้ซ่อน เหนเข้าท่านบ่ใคร่พีน เหนสินท่านบ่ใคร่เดือด คนใดซื้อขายมาหาพาเมือง มาคูข้อยเหนือเพื่อกู มนนบ่มีช้างบ่มีม้า บ่มีปววบ่มีนาง บ่มีเงือนบ่มีทอง ให้แก่มนน ของมนนต้งงเปนบ้านเปนเมืองใด ข้าเลือกข้าเลือ หววพุงหววรปกดี บ่ฆ่าบ่ตี ในปากปตูมีกดีงอนนหนึ่งแขวนไว้หนน ไพร่ฝ้าหน้าใส กลางบ้านกลางเมือง มีถ้อยมีความ เจบท้องข้องใจ มนนจกกกล่าวเถิงเจ้าเถิงขุนบ่ไร้ ไปลนนกดีงอนนท่านแขวนไว้ พ่อขุนรามคํแหงเจ้าเมืองได้ยินเรียก เมื่อถามสวนความแก่มนนด้วยซื่อ ไพร่ในเมืองศุโขไทยนี้ จีงซํสร้างป่าหมากป่าพลูท่ววเมืองนี้ทุกแห่ง ป่าพร้าวก็หลายในเมืองนี้ ป่าลางก็หลายในเมืองนี้ หมากม่วงก็หลายในเมืองนี้ หมากขามก็หลายในเมืองนี้ ใครสร้างได้ไว้แก่มนน กลางเมืองศุโขไทยนี้ มีน้ำดรพงงโพยสีใสกินดี ดงงกินน้ำโขงเมื่อแล้ง รอบเมืองศุโขไทยนี้ตีร ไปได้สามพันสี่ร้อยวา คนในเมืองศุโขไทยนี้ มกกทาน มกกทรงสีล มกกโอยทาน พ่อขุนรามคํแหงเจ้าเมืองศุโขไทยนี้ ท้งงชาวแม่ชาวเจ้า ทวยปววทวยนาง ลูกเจ้าลูกขุน ท้งงสิ้นท้งงหลาย ท้งงผู้ชายผู้หญิง ฝูงทวยมีสรธาในพระพุทธสาสน ทรงสีลเมื่อพรนษาทุกคน เมื่อ
หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๑) - ๒๔๕๗.pdf/165
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๔๔
เรื่องเมืองศุโขไทย