หน้านี้ยังไม่ได้พิสูจน์อักษร
๑๕๒
ซึ่งจาฤกเปนอักษรขอมโบราณ
สมเด็จพระเจ้าบรมวงษ์เธอ
กรมพระยาปวเรศวริยาลงกรณ์ ทรงแต่ง
(คัดจากวชิรญาณรายเดือนเล่ม ๑ ฉบับที่ ๓ ปี ๑๒๔๖ น่า ๒๓๙)
เรื่องความในอักษรเขมรที่จาฤกลงไว้ในเสาศิลาสี่เหลี่ยมโต ๕ กำสูงสองศอกคืบเศษนี้ เสาศิลานั้นประดิษฐานอยู่ณเมืองศุโขไทยศรีสัชนาไลย เปนเมืองหลวงฝ่ายเหนือ แต่เดิมพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวครั้งยังทรงพระผนวช เสด็จขึ้นไปประพาศณหัวเมืองฝ่ายเหนือ ได้รับเสาศิลาทั้งสองแท่งลงมายังกรุงเทพ ฯ แล้วโปรดให้ประชุมนักปราชญ์ราชบัณฑิตย์ แปลเปนภาษาไทยได้ความว่า ดังนี้
เมื่อครั้งมหาศักราช ๑๒๖๙ ศกกุน พระบาทสมเด็จพระกะมะระเด็งอัตศรีธรรมราช เปนพระมหาอุปราชอยู่เมืองศรีสัชชนาไลย เปนพระราชโอรสของพระบาทสมเด็จพระกะมะระเด็งอัตฤๅไทยไชยเชฐเมือง ศุโขไทย พระมหาอุปราชทราบว่าพระราชบิดาทรงพระประชวรหนัก พระองค์จึงยกพยุหแสนยากรเปนกระบวนทัพมา แต่ณวันขึ้นห้าค่ำเดือนแปดถึงเมืองศุโขไทยวันแรมค่ำหนึ่งเดือนแปด เสด็จพระราชดำเนินทัพ
