หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๒๘) - ๒๔๖๖ b.pdf/24

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๘

แก่มหะหมัด แล้วสั่งระหัส นายอูฐ ว่า ถ้าไปถึงที่หยุดแล้ว ให้มหะหมัดนุ่งห่มเถิด มหะหมัดจึงว่า คนทุกวันนี้ ถึงจะมีคนรักสัก ๑๐ คน ก็คงจะมีคนชังสักคนหนึ่ง มหะหมัดก็ไม่ยอมนุ่งผ้านั้น ครั้นไปถึงเมืองส่ำ ก็ได้กำไร ด้วยไปถูกวันที่ชาวเมืองส่ำทำบุญเปนการใหญ่ มหะหมัดจึงพักอูฐอยู่ตรงหน้ากระฏีเมืองส่ำ พอมหะหมัดแลดูในกระฎีนั้น บรรดาโคมแลเครื่องบูชาก็แตกดับไปหมด แลสมภารในกระฎีนั้นจึงเปิดดูในตำราแจ้งว่า จะมีผู้มาล้างสาสนาเมืองส่ำ จึงคิดจะจับมหะหมัดฆ่าเสีย ครั้นนายอูฐรู้ความนั้นแล้วจึงให้มหะหมัดถือหนังสือเร็วมายังหญิงหม้าย ขณะนั้น หญิงหม้ายขึ้นอยู่บนที่นั่งเย็น พอเห็นมหะหมัดมาก็ดีใจ มหะหมัดก็ส่งหนังสือนั้นให้หญิงหม้ายแล้วก็เลยมาหาลุง ฝ่ายสมภารเจ้ากระฎีณเมืองส่ำนั้นก็ค้นดูในเหล่าพวกพ่อค้า ไม่เห็นมีใครที่ต้องในตำรานั้น จึงหาได้จับใครมาไม่ แล้วหญิงหม้ายก็ให้มหะหมัดถือหนังสือมาถึงพ่อค้าอูฐให้กลับ จึงพวกพ่อค้าอูฐพากันกลับมา มหะหมัดก็ไปบ้านลุง ฝ่ายหญิงหม้ายก็จัดแจงดูในสินค้าอันมาแต่เมืองส่ำนั้น ครั้นอยู่มา อาของมหะหมัดไปหาลุง ถามว่า เปนอย่างไรหญิงหม้ายหาได้ให้เงินค่งจ้างนั้นไม่ ลุงจึงห้ามว่า อย่าเพ่อไปขอเลย ครั้นมาหลายวัน อาจึงไปถามอิก ลุงจึงว่า ไปเถิด แต่อย่าออกชื่อว่า เปนค่าจ้างค่าขาย แล้วอาก็ไปหาหญิงหม้าย แต่พอหญิงหม้ายเห็นก็ดีใจต้อนรับพาเข้าไปยังที่นอนแล้วจึงถามถึงมหะหมัดว่า สบายอยู่ดอกฤๅ อาว่า สบายอยู่ดอก แต่ฉันมาจะขอเงิน