ที่เมืองปาหังนั้น โตะบรรดาหรา ตาย หวันอามัดตีได้เมืองปาหัง หวันอามัด บุตรโตะบรรดาหราที่ตาย หนีพาครอบครัวมาอยู่ที่กะมาหมัน แขวงเมืองตรังกานู แล้วมาอยู่เมืองกลันตัน แต่งเรือแล้วกลับไปเมืองสิงคโปร์
สุลต่านมหะมุดอยู่ณกรุงเทพฯ รู้ว่า หวันอามัดได้เมืองปาหังแล้ว สุลต่านมหะมุดขอลาออกไปเมืองสิงคโปร์ ท่านเสนาบดีจึงได้มีหนังสือปฤกษากับกงสุลอังกฤษ กงสุลวิลันดา ๆ ตอบมาว่า ความเมืองตรังกานูยังไม่แล้ว จะให้สุลต่านมหะมุดไปไม่ได้ ณวันอาทิตย์ เดือน ๑๒ ขึ้น ๕ ค่ำ ปีกุน เบญจศก เวลากลางคืน สุลต่านมหะมุดหายไป ณวันเสาร์ เดือน ๕ แรม ๘ ค่ำ ปีชวด ฉศก สุลต่านมหะมุดมีหนังสือฝากเรือเจ้าพระยาเข้ามาฉบับหนึ่งว่า สุลต่านมหะมุดไปอยู่เมืองปาหังแล้ว ขอให้ส่งบุตรภรรยาออกไป ท่านเสนาบดีตอบว่า ให้เรือเข้ามารับ จึงจะส่งออกไป
ณวันเสาร์ เดือน ๙ แรม ๑๐ ค่ำ ปีชวด ฉศก อุรังกายอเดหวา ผู้คุมต้นไม้ทองเงินเมืองตรังกานู ให้กราบบังคมทูลพระกรุณาว่า พระยาตรังกานูมีหนังสือมาว่า สุลต่านมหะมุดป่วยถึงแก่กรรมที่เมืองปาหังเมื่อณวันอาทิตย์ เดือน ๘ ขึ้น ๕ ค่ำ ปีชวด ฉศก แล้วให้อุรังกายอเดหวารับตนกูตะเงาะ ผู้บุตร แลภรรยา สุลต่านมหะมุด ออกไปเมืองตรังกานู จึงโปรดเกล้าฯ ให้มีท้องตราส่งบุตรภรรยาสุลต่านมหะมุดออกไปเมืองตรังกานู นายไพร่ชายหญิงใหญ่น้อยรวม ๓๖ คน
