เมื่อครั้งพระตะกั่วทุ่ง บิดาพระตะกั่วทุ่ง ถิน เปนเจ้าเมืองนั้น มีตราโปรดออกมาให้ไปทำผ้ากระบวนเมืองเทศ จัดให้ย่าปู ดำ ขาว ชาวเทศอยู่ณเมืองถลาง กับนายสเภาน้อย พอหลวงพัทวาทีซึ่งไปอยู่ณเมืองตรัง กับหลวงคลังเทศ ชาวกรุง ไปทำได้มากับเครื่องถมยาราชาวดี พระตะกั่วทุ่งคุมเข้าไป ล่องตามคลองท่าเขาศก ถึงเชี่ยวปตู หลงน้ำพะนอง เรือพระตะกั่วทุ่งล่มลง เครื่องถมยาราชวดีหาย หาได้เอาเข้าไปถวายไม่ เมืองตะกั่วป่า จอมภักดีเสนา แขก เปนเจ้าเมือง แล้วได้มาแก่พระวิชิตหูหนวก แล้วได้มากับหลวงตะกั่วป่า จีน แล้วได้มากับหลวงตะกั่วป่าเปนบุตรท่านพระยาประสิทธิสงคราม จางวาง ซึ่งเปนหลวงณรงค์ แล้วเมืองได้มากับพระยาตะกั่วป่า เทศ พอพระตะกั่วป่า ม่วง พระยาตะกั่วป่า เกษ จีน พาไปฆ่าตาย เจ้าพระยาสุรินทราชาบอกขอพระอินทรักษากองนอกเมืองไชยาเปนที่พระยาตะกั่วป่า แล้วเมืองได้มาแก่พระตะกั่วป่า ม่วง ๆ ตาย เมืองได้มาแก่พระตะกั่วป่า อุ เรื่องราวฝ่ายเมืองตะกั่วป่า เมืองตะกั่วทุ่ง เมืองถลาง เมืองภูเก็จ เล่าได้แต่เพียงนี้
จะเล่าเมื่อครั้งตัดทางแต่มรุ่ยปากลาวท่าพนมนั้น เจ้าพระยาสุรินทราชามีตราให้หาเข้าไปณกรุงเทพฯ ว่า จะให้เปนที่อรรคมหาเสนา เมื่อครั้งเจ้าพระยากระลาโหม ปลี ไปเสียทัพทวาย เจ้าพระยาสุรินทราชาเข้าไปถึงกรุงเทพฯ แล้วพระเจ้าอยู่หัวทั้งสองพระองค์โปรดพระราชทานเสื้อผ้า จะเอาไว้ให้อยู่ณกรุงเทพฯ เจ้าพระยาสุรินทราชาคิดเห็นว่า อยู่เมืองนอกได้ความศุขมาก จึ่งอ้อนวอนเจ้าคุณพลเทพ บิดาเจ้า