ทางอันมาไกลนั้นมิได้มีความทุกข์ แลมีความสนุกสบายอยู่มิได้ขาด บัดนี้ อัตโนได้มีน้ำใจชื่นชมยินดี ด้วยได้พบท่าทางซึ่งจะสำแดงแก่ท่านขอบใจแห่งอัตโน ด้วยบุนคุณของท่านมีแก่อัตโนเมื่ออยู่ณกรุงฝรั่งษ แลอัตโนยังรับคุณของท่านอยู่จนเท่าทุกวันนี้ เถิงว่าท่าทางนั้นมิสดวกก็ดี อัตโนก็จะมิได้รู้เปนทุกเลย แลความสุขนั้นก็มิรู้หายเลย ด้วยอัตโนมีอันจะคิดถึงสรรพอันวิเศษซึ่งได้พบได้เห็นณกรุงฝรั่งษ แลเมื่อยังอยู่ณกรุงฝรั่งษ แลสรรพอันวิเศษนั้นก็กลุ้มอยู่ แลละสิ่งละสิ่งนั้นก็ชักชวนน้ำใจให้ไปข้างโน้นบ้างข้างนี้บ้าง ให้รำคานใจยอยู่หน่อยหนึ่ง แลบัดนี้ มีวันคืนอันเปล่าอยู่ สรรพอันตระการทั้งปวงนั้น อัตโนก็เรียกมาในความคิดพิจารณาเห็นละสิ่งละสิ่งด้วยยินดีให้สบายใจย แลอัตโนจำเปนจะว่าแก่ท่านตามจริง มิคิดเห็นความสนุกสบายในแผ่นดินนี้จะสนุกสบายเท่าหนึ่งคิดถึงยศศักดิ์แห่งพระมหากระษัตรเจ้าผู้ใหญ่อันหาผู้ใดจะแปลบุญสมภารให้สิ้นมิได้ ดุจหนึ่งพระมหากระษัตราธิราชผู้เปนเจ้าแห่งอัตโนได้ตรัสแต่ใดสองปีสามปีแล้วว่า พระมหากระษัตรเจ้ากรุงฝรั่งษนี้เห็นสมควรจะเปนพระมหากระษัตรทั้งปวงทั้งแขวงเอรอบ แลความคิดทั้งปวงนี้มิได้ออกจากปัญญาอัตโนจนเท่าบัดนี้ เหตุฉนี้ ถึงว่าใกล้ไปทุกวัน ๆ จะเถิงเมืองอัตโน แลเห็นมิช้ามินานจะเถิงทั้งนั้นก็ดี อัตโนยังคิดเถิงบ้านเมืองแต่หน่อยหนึ่ง
ประการหนึ่ง แม้นมีคิดเกรงกลัวว่า จะขาดความนบนอบแลความนับถือแห่งพระมหากระษัตรเจ้าผู้ใหญ่ จะขอแก่ท่านให้เอาทูลแก่พระ
