หนังสือเรื่องเสี้ยมก๊ก หลอฮกก๊ก เปนพระราชไมตรีกับกรุงจีน ข้าพระพุทธเจ้า ขุนเจนจีนอักษร (สุดใจ) แปลออกจากหนังสือคิมเตี้ยซกทงจี่ เล่ม ๕ น่า ๓๔ น่า ๓๕ น่า ๓๖ น่า ๓๗ น่า ๓๙
หนังสือคิมเตี้ยซกทงจี่นี้เปนหนังสือหลวง ด้วยขุนนาง ๖๖ นายเปนเจ้าพนักงานเรียงหนังสือคิมเตี้ยซกทงจี่เมื่อแผ่นดินเขียนหลง ปีที่ ๓๒ เตงหาย (ตรงกับปีกุญ จุลศักราช ๑๑๒๙ ปี) ในราชวงษ์เชง นี้ ต่อมาถึงแผ่นดินเขียนหลง ปีที่ ๕๐ อิดจี๋ (ตรงกับปีมะเสง จุลศักราช ๑๑๔๗ ปี ในรัชกาลที่ ๑ กรุงรัตนโกสินทร) ขุนนางจ๋อโตวหงือซื้อ ชื่อ กีก๊ก (เจ้ากรมพระอาลักษณ์ฝ่ายขวา) กับขุนนางต๋ายลี้ยี่เคง ชื่อ เล็กเซียะหิม (ต๋ายลี้ยี่เคงเปนกรมขึ้นอยู่ในกระทรวงเมือง) ได้ชำระหนังสือคิมเตี้ยซกทงจี้นี้อิกครั้งหนึ่ง
พระเจ้าหงวนสี่โจ๊วฮองเต้ (ครั้งนั้น เปนมงโกลได้ราชสมบัติในกรุงจีน เปนประถมกระษัตรวงษ์หงวน นามแผ่นดินเรียกว่า จี่หงวน) แผ่นดินจี่หงวน ปีที่ ๑๙ หยิมโหงว ลักหง้วย (ตรงกับณเดือนแปด ปีมเมีย จุลศักราช ๖๔๔ ปี) พระเจ้าหงวนสี่โจ๊วฮองเต้รับสั่งให้ขุนนางก๊วนกุนโหว ชื่อ หอจือจี่ เปนราชทูตไปเกลี้ยกล่อมเสี้ยมก๊ก[1]
- ↑ เมื่อครั้งราชวงษ์หงวนเปนใหญ่ในเมืองจีน ยกกองทัพมาปราบปราม ตีได้ทั้งเมืองญวนแลเมืองพม่า ส่วนเมืองไทย จีนคงจะได้ความว่า พระเจ้าขุนรามคำแหงเข้มแขงในการศึกสงคราม ทั้งภูมิประเทศก็อยู่ห่าง จึงแต่งทูตมาเกลี้ยกล่อมให้เปนไมตรี
