หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๕) - ๒๔๖๐ reorganised.pdf/259

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๔๖

ไป ก็เกรงพระบารมี ได้ปฤกษาการบ้านเมืองกันแล้ว ก็เลิกทัพกลับไปเมืองเวียงจันท์ ๆ ไม่มีเจ้าเมือง ว่างเปล่าอยู่ ๙ ปี

ศักราช ๙๔๕ ปีมแม เบญจศก ท้าวพระยาแลพระสงฆ์พร้อมกันขึ้นไปเมืองหงษาวดีขอพระหน่อแก้ว บุตรพระไชยเชษฐาธิราช ลงมาครองเมืองเวียงจันท์ได้ ๒ ปี รวมอายุ ๒๖ ปี ถึงแก่กรรม

ศักราช ๙๔๗ ปีรกา สัปตศก ท้าวพระยาจึงยกพระธรรมิกราช บุตรน้าพระหน่อแก้ว ขึ้นเปนเจ้าเมืองเวียงจันท์ มีบุตรชาย อุปยุวราช พระมอมแก้ว ๒ คน พระธรรมิกราชครองเมืองได้ ๗ ปี ถึงแก่กรรม

ศักราช ๙๕๔ ปีมโรง จัตวาศก ท้าวพระยาเอาผู้มีตระกูลในวงษ์พระไชยเชษฐาธิราชครองเมืองต่อมาได้ ๔ ปี แลในศักราช ๙๕๕ ปีมเสง เบญจศกนั้น เจ้าเมืองเวียงจันท์แลท้าวพระยาพร้อมกันเห็นว่า ในกรุงศรีอยุทธยาเปนแผ่นดินสมเด็จพระนเรศวรเปนเจ้ามีบุญญาธิการแผ่อาณาเขตรกว้างขวางออกไปมาก จึงแต่งราชทูตถือพระราชสาสนคุมเครื่องราชบรรณาการลงมาขอพึ่งพระบรมโพธิสมภารณกรุงศรีอยุทธยาครั้งหนึ่ง

ศักราช ๙๕๘ ปีวอก อัฐศก อุปยุวราช บุตรพระธรรมิกราชที่ ๑ ได้เปนเจ้าเมืองเวียงจันท์ มีบุตรชาย เจ้าตวนคำ เจ้าวิไชย อุปยุวราชครองเมืองได้ ๑๒ ปี ถึงแก่กรรม

ศักราช ๙๗๐ ปีวอก สัมฤทธิศก เจ้าตวนคำ บุตรอุปยุวราชที่ ๑ ได้เปนเจ้าเมืองเวียงจันท์ มีบุตรชาย เจ้าชมภู ๑ เจ้าบุญชู ๑ เจ้า