หนังที่กล่าวถึงในคำให้การนี้ ไม่ปรากฎว่า แล้วไปอยู่ที่ไหนต่อมา แต่ไม่ได้ใช้ในราชการ จึงเข้าใจว่า เมื่อถามคำให้การแล้ว จะไม่ทรงเชื่อถือว่า เปนหนังราชสีห์ แลไม่เชื่อคำให้การเถ้าสาว่า เปนความจริงด้วย เพราะที่เรียกกว่า หนังราชสีห์ นั้น แต่ก่อนมาถือกันว่า รูปร่างอย่างที่เขียนกันไว้แต่โบราณ เช่นเขียนในดวงตราพระราชสีห์เปนต้น เห็นเปนของไม่มีจริง ฤๅที่ยอมรับว่า มี คนก็เชื่อว่า มีในป่าพระหิมพานต์ อันมนุษย์จะพบเห็นได้ด้วยยาก มีเรื่องราวหนังสือพงษาวดารเหนือว่า ขุนสิงหฬสาครไปได้หนังราชสีห์มาครั้งหนึ่ง ก็เปนเรื่องพิฦกกึกกือน่ากลัวอันตรายมาก พ้นวิไสยที่ใครจะไปทำอย่างขุนสิงหฬสาครได้อิก คติความคิดที่มาถืออย่างประเทศอื่นว่า ไลออน ฤๅ สิงโต นี้เองคือราชสีห์ฉนี้ พึ่งมาปรากฎต่อเมื่อในรัชกาลที่ ๔ แต่มีความปลาดอยู่ในเรื่องพระราชพงษาวดารว่า เมื่อในแผ่นดินสมเด็จพระเจ้าเอกทัศ ที่เรียก พระที่นั่งสุริยามรินทร นั้น แขกฤาฝรั่งชื่อ อะลังกะปูนี ได้เอาสิงโตเข้ามาถวาย ถ้าหากเกิดความเชื่อถือในครั้งนั้นว่า สิงโต ฤา ไลออน เปนอย่างเดียวกับราชสีห์ หนังราชสีห์ที่มีในแผ่นดินสมเด็จพระเจ้าเอกทัศก็เห็นจะเปนหนังสิงโตตัวนั้นเอง แต่ที่เถ้าสาว่า ตัวไปได้มาอย่างไรนั้น เปนคนละเรื่อง เหลือวินิจฉัย. ๚
