หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๘๘
วิวาทด่าตี
| ผู้หนึ่งกลับล่วงค่ามรอยขีดตาม[วซ 1] ไปตีด่าฟันแทงกันก็ดี จเอาเปน |
| รุกนั้นมิได้ เหตุใช่ที่ | บ้าน แดน เรือน |
ตน ขีดรอยปันแดนเอาโดยใจนั้น |
| ไม่ชอบ |
| ๔๖ มาตราหนึ่ง ผู้ใดอยู่บ้านอยู่เรือนในที่ทำเนเปล่า |
| หารั้วกั้นเปนสำคัญมิได้ กำหนดเขดบ้านเขดเรือนไว้ให้รู้ |
| ดั่งนี้ คือให้หญิงสกันยืนตรงชายคาเรือนเอาน้ำสาดออกไป |
| น้ำตกถึงไหนชื่อว่าเขดเรือนถึงนั่น ถ้านอกจากเขดเรือนนั้น |
| มีรั้ววงกั้น เพื่อจะป้องกันโคกระบือเข้าออกเพียงใด ๆ ชื่อ |
| ว่าเขดบ้านผู้นั้นเพียงนั้น อนึ่งให้ชายสกันยืนขอกรั้วแลประตู |
| รั้วทัง ๔ ทิศ ทิ้งดินไปตกถึงไหน ได้ชื่อว่าแดนบ้านถึงนั่น ถ้า |
| ราษฎรอยู่เรือนใกล้กันหารั้วกั้นมิได้ ก็ให้กระลาการพิจารณา |
| กำหนดเอาแต่ที่พ้นจากเรือนออกไป เปนของเจ้าเรือน |
| เท่าใด ก็ให้เอาแต่เท่านั้นเปนแดน ถ้าผู้มีชื่อวิวาทกัน |
| มิได้รุกเข้าไปถึงในที่อันท่านกล่าวไว้นี้ จะเอาเปนรุกนั้น |
| มิได้สักอันเลย |
| กล่าวลักษณมูลวิวาทกันจเอาเปนรุกได้มี[วซ 2] ได้โดยสังเขปแต่ |
| เท่านี้ |
ม.ธ.ก.
- ↑
- ↑ กำธร เลี้ยงสัจธรรม (2548, น. 258) แก้เป็น "มิ" และลงหมายเหตุว่า "ทั้งสองฉะบับเขียน มี"
