หน้า:ประมวลกฎหมาย รัชกาลที่ ๑ (๒) - ๒๔๘๑.pdf/369

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
พระไอยการอาาหลวง[1]
 จะกล่าวลักษณผู้ต้องอธิกรโทษในพระราชอาาหลวง
เปนข้อเลมิด 
  • พระราชโองการ
  • พระราชปัญญัติ
  • พระราชเสาวะณี
อันแจกจากเอกุณะดึงษมูลคดี ซึ่งมี
ในคำภีร์พระะธรรมสาตรอันพระมโนสารอาจาริยมะนะสิกา
ระกำหนดนำมาแต่จักระวาฬบรรพต โดยมีพระบาฬีดั่งนี้
 ราชาณติกฺกฺรมฺมวิรุทฺธกาโร[2]
 สุงฺกฺรญฺจ วีตญฺจ อวาหรนฺโต
 เอกฏฺฐ[3] โทโส จ ผฺรเสยฺย นิตฺรมฺมฺ
 โปราณราเชน นรินฺท อาณฺรมฺมฺ
 วีนาส[4] การมฺมฺ วรราชทุฏฺโฐ
แปลเนื้อความว่า วรราชทุฏฺโฐ อันว่าบุทคลทุระยศต่อ
พระมหากระษัตรเจ้าผู้ทรงพระคุณอันประเสริฐ สุงฺกฺรญฺจ วีตญฺ
[5] อวาหรนฺโต แลประทุษร้ายเบียดบังลอบลักส่วยสัตภัยา

  1. เขียนเป็นสองเล่ม เล่ม ๑ นี้พิมพ์ตามฉะบับหลวง L24.1y ยังเหลืออีกสองฉะบับตามเดิม คือ L24.1 (ก) และ L24.1x (ข)
  2. ทั้งสามฉะบับเขียน วิรุทฺทกาโร
  3. ต้นฉะบับ: เอกฏ แก้ตาม ก และ ข
  4. ก: วินาส
  5. ก: วิตญฺจ
ม.ธ.ก.